اثر دو هفته تمرين تناوبي شديد بر مسير بازيافت پورين ها

The Effect of Two Weeks of High-intensity Interval Training on Salvage nucleotide pathway

فوايد متابوليك انجام هر جلسه تمرينات معمول بيماران ديابتي فعال در شرايط آب در برابر خشكي نياز به بررسي دارد. هدف پژوهش بررسي مقدار گلوكز، FFA، انسولين، ANP و اپي‌نفرين خون در حين ركابزني در خشكي در برابر آب و همچنين در خلال دورۀ زماني اوليۀ بازگشت به حالت اوليه بود. روش‌ها: طرح پژوهش از نوع سري‌هاي زماني با ترتيب تصادفي معكوس بود. دوازده زن ديابتي يائسه (سن 3/2±76/66 سال)، ابتدا شش هفته تمرين تناوبي را تجربه كردند و سپس به دنبال آزمون تحمل گلوكز، در سه جلسۀ مجزا (با فاصلۀ يك هفته) شامل شرايط كنترل، ورزش در آب و ورزش در خشكي آزمون شدند. در هر دو جلسۀ ورزش در خشكي و آب، سه تناوب 10 دقيقه‌‌اي ركابزني با شدت 40 درصد توان هوازي بيشينه انجام گرفت و پنج بار خون‌گيري در مراحل پيش از ورزش، بلافاصله پس از ورزش و همچنين در دقايق 60، 90 و 120 پس از ورزش به‌عمل آمد. داده‌ها با تحليل واريانس اندازه‌گيري مكرر عاملي 5×3 (شامل سه سري زماني پنج تكراري) تحليل شد. نتايج: ركابزني در هر دو شرايط آب و خشكي سبب كاهش گلوكز (20- و 17- درصد)، انسولين (39- و 37- درصد)، و FFA سرم (61- و 55- درصد) و از سوئي افزايش مقدار ANP (169 و 52 درصد) و اپي‌نفرين (43 و 82 درصد) سرم شد (05/0>P). پس از توقف ركابزني در هر دو شرايط، مقدار انسولين، FFA و ANP افزايش يافت، درحالي‌كه گلوكز و اپي‌نفرين كاهش يافتند (05/0>P). در تمام موارد سطوح سرمي متغيرها در حين ركابزني در آب كمتر از ركابزني در خشكي بود (05/0>P). نتيجه‌گيري: در صورت انجام هر جلسه تمرينات ورزشي بيماران ديابتي داراي سابقۀ تمرين منظم در آب، فوايد متابوليكي بهتري نسبت به ورزش در خشكي حاصل مي‌شود كه اين مسئله در دو ساعت متعاقب پايان ورزش نيز ادامه مي‌يابد، ولي به‌دليل كمبود شواهد و محدوديت‌هاي پژوهش همچنان به بررسي بيشتري نياز است.

Purpose: The effects of exercise adaptation on improving the purine nucleotides components are inevitable, and physical activity improves the purine nucleotide salvage pathway. The impact of different training methods, especially the very high intensity exercise and very short bouts and short training periods is not well understood. Therefore, the present study aims to investigate the possible compatibility of high intensity interval training on hypoxanthine, xanthine, hypoxanthine-guanine phosphoribosyltransferase (HGPRT) and serum uric acid in a short-term. Methods: In this semi-experimental study, eighteen healthy, untrained, male with mean and standard deviation were age 21.95 ± 2.34 years old and BMI 22.95 ± 2.84 kg/m2 eligible volunteers were randomly divided into control and training groups. The training group cycled the bicycle ergometer with maximum intensity for two weeks (three sessions per week) with 15-second repetitions and a 4-minute rest between the sets. Blood samples were collected for measuring HGPRT, hypoxanthine, xanthine and uric acid before and 48 hours after the last training session, and data were analyzed using analysis of covariance and Alpha level of 0.05. Results: A significant increase was found in the levels of hypoxanthine (P = 0.001), xanthine (P = 0.001) and statistically significant reduction was found in uric acid (P = 0.02), and HGPRT enzyme was not significantly different the two groups. Conclusion: The results of this study indicated that high intensity interval training causes the excretion of more purine bases such as hypoxanthine and xanthine, and reduce uric acid at rest is possibly increase antioxidant capacity.