بررسي عقد بيع و تاثير بيع شرط در آن

بيع مهمترين و رايجترين عقد از عقود معين است و از اين رو آن را ام العقود ناميده اند. عقد بيع داراي ابعاد و موضوعات و مسايل مختلف است كه مي تواند مورد مطالعه واقع گردد. متعاملين مختارند در عقد بيع هرگونه شرطي كه بر خلاف مقتضاي ذات عقد و شرع نباشد را درج نمايند. يكي از شروطي كه ممكن است در عقد بيع درج شود، شرط استرداد مورد معامله است. يعني شرط نمايند كه هرگاه بايع در مدت معين تمام مثل ثمن را به مشتري رد كند خيار فسخ معامله را نسبت به تمام مبيع داشته باشد. در بيع شرط اصل بر اين است كه به مجرد انعقاد عقد بيع مشتري مالك مبيع خواهد شد و اگر بايع در وقت مقرر به شرط عمل ننمايد بيع قطعي شده و مشتري مالك قطعي مبيع مي گردد و اگر بايع به شرط عمل كند، در حين فسخ، بيع مال بايع خواهد بود اما ثمره و منافع حاصل از حين عقد تا قبل از اعمال حق فسخ متعلق به مشتري خواهد بود. در اين گونه معاملات مطابق ماده 33 قانون ثبت، در صورت درخواست ثبت از سوي انتقال‌دهنده، مكلف است در اظهارنامه قيد كند كه نسبت به ملك مورد درخواست، معامله با حق استرداد صورت گرفته است. به طور كلي هدف از اين پژوهش تبيين معامله با حق استرداد در حقوق ايران مي باشد كه در اين راستا، بررسي مواد قانون مدني و قانون ثبت مورد توجه خواهد بود.