تأثير تجارب ناگوار دوران كودكي، پريشاني روانشناختي و تاب‌آوري بر افسردگي ورزشكاران آماتور

مقدمه: افسردگي به عنوان يكي از مسائل شايع در ميان ورزشكاران مشهود است كه توانسته است تا آسيب ‌هاي فكري و جسماني را براي آنان ايجاد نمايد. هدف: پژوهش حاضر با هدف تأثير تجارب ناگوار دوران كودكي، پريشاني روانشناختي و تاب‌آوري بر افسردگي ورزشكاران آماتور طراحي و اجرا گرديد. روش: روش پژوهش حاضر توصيفي تحليلي بود. جامعه آماري شامل ورزشكاران آماتور كشور ايران در سال ۱۴۰۰ بود. تعداد ۳۸۴ نفر براساس روش نمونه‌گيري در دسترس به‌عنوان نمونه پژوهش مشخص شدند. ابزار گردآوري اطلاعات در پژوهش حاضر شامل پرسشنامه‌هاي افسردگي بك (۱۹۹۶)، تاب آوري كونور و ديويدسون (۲۰۰۳)، تجارب ناگوار دوران كودكي پورنقاش و اميني (۲۰۱۹) و همچنين پريشاني روانشناختي كسلر (۲۰۰۰) بود. جهت تحليل داده‌هاي پژوهش از روش آماري معادلات ساختاري به‌وسيله نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۰ و PLS نسخه ۲ استفاده گرديد. يافته‌ ها: نتايج پژوهش نشان داد كه تجارب ناگوار دوران كودكي بر افسردگي داراي تأثيري به ميزان ۰/۳۸۰، همچنين تاب‌آوري بر افسردگي داراي تأثيري به ميزان ۰/۳۶۰ و پريشاني روانشناختي بر افسردگي داراي تأثيري به ميزان ۰/۲۶۴ بود. نتيجه ‌گيري: در مسير كاهش ميزان فرسودگي ورزشكاران، نياز است تا ضمن مديريت تجارب ناگوار دوران كودكي و پريشاني روانشناختي شرايطي جهت بهبود تاب ‌آوري ورزشكاران نيز فراهم گردد. در مجموع با توجه به نتايج پژوهش حاضر پيشنهاد مي‌گردد تا با برگزاري دوره‌هاي آموزشي، شرايطي جهت توانمندسازي ذهني و رواني ورزشكاران فراهم نمود.