بررسي فقهي حق استيلاد با نگاهي بر منابع قرآني و روايي

يكي از مسايل چالش برانگيز براي زوجين جوان در عصر كنوني، كه گاهي منجر به بروز اختلافات عميقي فيمابين آنها مي گردد، موضوع داشتن يا نداشتن فرزند مي باشد. سوالي كه از نظر حقوقي قابل طرح مي باشد، اين است كه آيا فرزند آوري از آثار نكاح است، به گونه اي كه هر نكاحي اين اثر را به دنبال دارد يا اين كه نكاح به خودي خود چنين اثري را ندارد، مگر اين كه شرط استيلاد در ضمن نكاح درج شده باشد. در اين خصوص، دو نظريه وجود دارد: 1. فرزند آوري از آثار نكاح بوده و اگر زوجين قصد باروري ندارند، بايد عدم استيلاد را در ضمن نكاح به طور صريح يا ضمني ذكر كنند. 2. نكاح به خودي خود، اثري در خصوص فرزندآوري ندارد، مگر اين كه طرفين شرط استيلاد را در ضمن عقد صريحا يا ضمنا بگنجانند. مقاله حاضر، با رويكرد فقهي حقوقي در صدد اثبات اين نظريه است كه اگر چه عقد نكاح به خودي خود اثري در خصوص فرزند آوري ندارد، ولي هر نكاحي به صورت شرط ارتكازي مشروط به استيلاد مي باشد. به عبارت ديگر، استيلاد نياز به تصريح در نكاح ندارد، بلكه عرفا در ارتكاز طرفين عقد نكاح استيلاد شرط مي باشد، مگر اين كه صريحا يا ضمنا شرط عدم استيلاد شده باشد.