عنوان مقاله :
اثر تمرين هوازي تناوبي شديد و تداومي متوسط بر برخي از متغيرهاي كنترل گلايسميك و فتوئين آ در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2
عنوان به زبان ديگر :
The effects of high intensity interval and moderate intensity aerobic continuous training on some of the glycemic control variables and fetuin-A in type 2 diabetic patients
پديد آورندگان :
ترابي، ميثم دانشگاه گيلان - دانشكدة تربيت بدني و علوم ورزشي - گروه فيزيولوژي ورزش، رشت، ايران , ميرزايي، بهمن دانشگاه گيلان - دانشكدة تربيت بدني و علوم ورزشي - گروه فيزيولوژي ورزش، رشت، ايران
كليدواژه :
تمرين ورزشي , چاقي , قند خون , هپاتوكاين
چكيده فارسي :
تمرين منظم ورزشي از قوي‌ترين كنترل‌كننده‌هاي بيماري ديابت نوع2 است كه بيشتر آثار ناشي از آن بر سلول‌ها، به‌وسيلة تغيير در سايتوكاين‌ها ايجاد مي‌شود. فتوئين آ به‌عنوان يك هپاتوكاين، با تأثيرات شناخته‌شده در سوخت‌وساز كربوهيدرات، متأثر از تمرين ورزشي و احتمالاً شدت آن در افراد سالم است. هدف از پژوهش حاضر مقايسة دو نوع تمرين تناوبي شديد و تداومي متوسط بر برخي متغيرهاي كنترل گلايسميك و سطوح پلاسمايي فتوئين آ در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 است.
مواد و روش‌ها: بدين‌منظور 45 مرد مبتلا به ديابت نوع 2 (سن و شاخص توده بدني به‌ترتيب 2/4±9/45 سال و 5/2±5/30 كيلوگرم بر متر مربع) به‌صورت تصادفي به سه گروه كنترل، تمرين تناوبي شديد (HIIT) و تمرين تداومي متوسط (MICT) تقسيم شدند. برنامة تمريني گروه HIIT، شامل چهار تناوب چهاردقيقه‌اي فعاليت روي چرخ كارسنج ثابت با شدت 85 تا 95 درصد ضربان قلب ذخيره بود كه با تناوب‌هاي سه‌دقيقه‌اي استراحت فعال از هم جدا شده بودند. همچنين تمرين گروه MICT، به‌صورت 47 دقيقه ركاب زدن با شدت 60 تا 70 درصد ضربان قلب ذخيره بود.
نتايج: در هر دو گروه HIIT و MICT، كاهش FBS و فتوئين آ معنادار بود (05/0> P)، ولي بين گروه‌هاي تمريني تفاوتي وجود نداشت. به‌طور مشابه HOMA-IR و انسولين نيز در هر دو گروه HIIT و MICT به‌طور معناداري كاهش يافت (05/0 >P) و ميزان كاهش اين دو عامل در گروه HIIT بيشتر از گروه MICT بود (05/0 >P).
نتيجه‌گيري: هر دو نوع تمرين HIIT و MICT احتمالاً مي‌توانند موجب كنترل بهتر شاخص‌هاي گلايسميك شوند و سطوح پلاسمايي فتوئين آ را كاهش دهند كه با توجه به افزايش اولية آن در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2، رويداد مطلوبي به‌نظر مي‌رسد. با اين حال، در اين پژوهش تفاوتي بين دو نوع تمرين در كاهش فتوئين آ مشاهده نشد.
چكيده لاتين :
Regular exercise is one of the strongest modulators of type-2 diabetes and most of its effects on cells are caused by changes in cytokines. Fetuin A, as a hepatokine, with known effects on carbohydrate metabolism, is affected by exercise and possibly its intensity in healthy individuals. The aim of this study was to compare the two protocols of high intensity interval and moderate intensity continuous training on some glycemic control variables and plasma levels of fetuin A in patients with type-2 diabetes.
Material and Methods: 45 men with type-2 diabetes (age and BMI, respectively, 45.9 ± 4.2 years, and 30.5 ± 2.5 kg / m2) were randomly divided into three groups: control, high intensity interval training (HIIT) and moderate intensity continuous training (MICT). The HIIT protocol includes of four intervals of 4-minute activity with 85 to 95% reserve heart rate, separated by 3-minute active rest. The MICT group also did exercise for 47 minutes with 60 to 70% reserve heart rate.
Results: FBS and fetuin A was significantly decreased in both HIIT and MICT groups (P < 0.05) and there was no significant difference between two groups. Similarly, HOMA-IR and plasma insulin levels was decreased significantly in both HIIT and MICT groups (P < 0.05) and the reduction of these two factors in the HIIT group was greater than the MICT group (P < 0.05).
Conclusion: Based on the results, both HIIT and MICT can possibly lead to better control of glycemic control and also reduce plasma levels of fetuin A, which seems to be a favorable event due to its initial increase in patients with type 2 diabetes. However, this study did not find a difference between the two types of exercise in reducing fetuin A.
عنوان نشريه :
فيزيولوژي ورزش و فعاليت بدني
