بررسي تحليلي روش تمثيلي تفسير كتاب مقدس؛ با تأكيد بر عصر آباء كليسا

كتاب مقدس در دين مسيحيت به‌عنوان مهم‌ترين منبع الهياتي، نيازمند تفسير است. در ميان مسيحيان، برداشت از كتاب مقدس (عهد عتيق و عهد جديد) از همان ابتداي تدوين، به دو صورت لفظي و تمثيلي صورت گرفت. اتخاذ اين دو روش تفسيري در ميان مسيحيان اوليه، بي‌ارتباط با روش‌هاي تفسيري به‌كارگرفته از سوي يهوديان نبود. روش تمثيلي، ازآنجاكه راهگشاي بسياري از مسائل الهياتي در جامعه‌ مسيحي بود، مورد توجه بيشتري قرار گرفت. از طرفي اكتفا به روش تفسير لغوي، چالش‌ها و انحرافاتي را پديد آورد كه از سوي شوراهاي كليسا بدعت شناخته شد. شالوده‌ اين روش‌هاي تفسيري كتاب مقدس، در قرون اوليه يعني دوره‌ آباء كليسا بنيان نهاده شد. دو مكتب اصلي انطاكيه و اسكندريه در همين زمان رشد پيدا كردند كه اولي نماينده‌ روش لفظي و دومي نماينده‌ روش تمثيلي است. در اين پژوهه سعي شده است تا ضمن بيان تأثير روش‌هاي تفسيري يهوديان بر جامعه‌ مسيحي، به‌ويژه برخي از پدران كليسا در دوره‌ آباء، به بررسي روش تمثيلي پرداخته شود. يافته‌هاي اين تحقيق بر اين استوار است كه حيات روش تمثيلي، دچار افت‌وخيزهايي بود و تحولاتي را در تاريخ مسيحيت رقم زد. با توجه به افراط در روش تفسير تمثيلي، يگانه راه‌حل، منجر به انحصار تفسير در دست كليسا شد كه خود تبعاتي به‌همراه داشت و زمينه‌ انتقادات گسترده‌اي در باب چگونگي تفسير كتاب مقدس رقم زد.