جايگاه و مفهوم «ماعت» در مصر باستان

«هرم بزرگ هستي» يا «نظم كيهاني»، بنيادي‌ترين طرح هستي‌شناسي است كه از آغاز دوران ما‌قبل تاريخ تاكنون در بين بسياري از جوامع و فرهنگ‌هاي گوناگون بوده و جامعه را نظام‌مند مي‌كرده است. نمونه‌هايي از مفهوم «نظم كيهاني» در بين اقوام عبارت است از: در سنت هندي «ريته»، در باورهاي زرتشتي «اَشه»، در مصر باستان «ماعت»، در دين بودايي «دهرمه»، در مسيحيت «لوگوس»، در يونان باستان «دايكو» يا «منوس»، در خاور دور «دائو» و در اسلام «وحدت». بر اين اساس، جهان مركب از زنجيره عظيمي تصور مي‌شد كه نظمي قائم‌محور و غايتمند بر تمام موجودات، از رأس تا پايين‌ترين موجود حاكم را برقرار مي‌سازد؛ يعني ديدگاهي متافيزيكي كه به دنبال معنا و انسجام در جهان بود. اين ديدگاه كه در اصل مبتني بر اسطوره بود، دو جنبه آسماني و زميني داشت كه در شكل زميني منجر به شكل‌گيري نظام‌هاي سياسي و فلسفي گوناگون مي‌شد. پژوهش حاضر با روش توصيفي ـ تحليلي بر آن است تا به جنبه‌‌هاي گوناگون يكي از اين مفاهيم آن، يعني «ماعت» در تمدن مصر باستان بپردازد و مشخص سازد كه ابعاد گوناگون «ماعت» گوياي منطق توحيدي است كه با پيوند خوردن با امور ماورائي و آسماني معنا پيدا مي‌كند.