تأثير يك دوره تمرين ورزشي تركيبي برشاخص‌هاي آمادگي جسماني، عملكرد شناختي و كنترل گلايسميك در زنان مبتلا به ديابت نوع 2

زمينه و هدف: ديابت نوع 2 ،يكي از رايجترين اختلالات غدد درونريز است كه از جمله عـوارض آن ميتـوان بـه ميتوان به عدم كنترل قند خون، مشكلات متعدد قلبي عروقي و كاهش عملكـرد شـناختي اشـاره نمـود. مطالعـهي حاضر باهدف بررسي تأثير يك دوره تمرين ورزشي تركيبي بر شاخصهاي آمادگي جسماني، عملكرد شناختي و كنترل گلايسميك در زنان مبتلابه ديابت نوع 2 انجام شد.روشها: در اين پژوهش تعداد 21 شركتكنندهي زن مبتلابه ديابت نوع 2 با ميانگين سـني 5.07± 57.52 سـال و شاخص تودهي بدني 4.5±30.41 كيلوگرم بر مترمربع انتخاب گرديد و بهصورت تصادفي در دو گـروه تمـرين12 و كنترل 9 تقسيم شدند. برنامهي تمرين تركيبي شامل تمرينات هوازي، مقاومتي و تعادلي بوده كه به مدت 12 هفتـه (3 جلسه در هفته) انجام شد. قبل و بعد از دورهي تمريني، براي اندازهگيري شاخصهاي HbA1c و گلوكز سـرمي از همهي آزمودنيها در حالت ناشتايي خونگيري به عمل آمد. همچنين، شاخصهاي VO2max ،تعـادل ايسـتا و پويـا و قدرت عضلاني بالاتنه و پايينتنه اندازهگيري شد. عملكرد شناختي نيز با استفاده از آزمونهاي فراخنـاي ارقـام رو بـه جلو و نماد و ارقام ارزيابي گرديد. دادهها با استفاده از روش آمـاري آنـاليز واريـانس بـا انـدازهگيـري مكـرر در سـطح معنيداري p 05.0 تحليل شدند.نتايج: سطوح گلوكز و هموگلوبين گليكوزيله در گروه مداخله در مقايسه با گروه كنترل، كاهش معنيداري نشـان داد. شاخصهاي آمادگي جسماني بهجز تعادل ايستا در گروه تجربي در مقايسه با كنترل، بهبـود معنـي دار يافـت. عملكـرد شناختي بين دو گروه، تغيير معنيداري نشان نداد.نتيجه گيري: تمرينات تركيبي مي تواند سبب بهبود شاخصهاي آمادگي جسـماني و كنتـرل گلايسـميك در زنـان مبتلا به ديابت نوع 2 شود. اين تمرينات تأثيري بر عملكرد شناختي ندارد.