بررسي كيفيت آب مصرفي مرغداري هاي شهرستان نورآباد استان فارس و مناطق روستايي مجاور

كيفيت آب آشاميدني، يكي از مهم ترين عواملي است كه مي تواند بر عملكرد جوجه‌هاي پرورشي اثرگذار باشد. مطالعه حاضر به هدف بررسي رايج ترين عوامل مؤثر بر كيفيت آب مرغداري ها مي پردازد. اين مطالعه به روش مقطعي بر روي آب مصرفي مرغداري‌هاي شهرستان نورآباد استان فارس و روستاهاي مجاور آن در سه ماهه دوم سال 1399 و از آب 30 مرغداري با سه بار تكرار انجام شد. نمونه‌هاي جمع آوري شده در ظروف پلاستيكي بلافاصله مورد آزمايش pH قرار گرفتند و براي ساير آزمايشات در دماي معمولي به آزمايشگاه منتقل شدند. بيشترين ميزان سختي كل (ppm 1169.52±0)، كلسيم (ppm 583.057±)، ميزان كل مواد جامد محلول (ppm 1398.5±1)، سديم (ppm 259.57±0) و كلر (ppm 1.00/403±) متعلق به آب منطقه باجگاه بود. در روستاي تل كهنه منيزيم آب (ppm 289.55±0) به ميزان قابل توجهي بيش از ساير مناطق بود. pH آب شهرستان نورآباد كمتر از ساير مناطق و در حدود خنثي (0.020±7.15) بود. از نظر سختي كل آب روستاي دم قنات براي آشاميدن طيور و مرغداري ها مناسب تر از ساير مناطق و ميزان كل مواد جامد محلول آب هر 9 منطقه مورد ارزيابي مناسب تشخيص داده شد. در روستاهاي دم قنات و عرب خليفه سفلي كلسيم آب از وضعيت مناسب تري برخوردار بود. در روستاهاي مال محمود، فهليان و تل كهنه منيزيم آب بيش از حد آستانه براي ماكيان بود. روستاي گازرگاه داراي مناسب ترين وضعيت كلر آب بود. در تمام مناطق به غير از روستاي كل گاه سديم آب بيش از ppm 50 بود. مقادير pH كمتر از 6.3 موجب كاهش بازدهي و عملكرد ماكيان مي گردد. در هيچ يك از مناطق مورد ارزيابي pH آب از 6.3 كمتر نبود. نتايج مطالعه حاضر بيانگر كيفيت نامطلوب آب شهرستان نورآباد است كه از طريق راهكارهايي مانند استفاده از تركيبات اسيدي جهت زدودن رسوبات و تنظيم pH آب و همچنين استفاده از ارتوفسفات‌ها جهت سختي‌گيري آب توصيه مي‌گردد.