سنجش آگاهي زنان روستايي از مؤلفه هاي مديريت بحران بلاياي طبيعي (مطالعه موردي: شهرستان دامغان)

زمينه و هدف: خسارت هاي ناشي از وقوع حوادث بلاياي طبيعي گوناگون در سراسر جهان به ويژه در مناطق روستايي در حال افزايش است. جهت كاهش آسيب هاي ناشي از بلاياي طبيعي بايد آگاهي افراد براي مقابله با بلاياي طبيعي ارتقا يابد، كه در اين ميان زنان روستايي برخوردار از آگاهي در زمينه مديريت بلاياي طبيعي، مي توانند در كاهش آسيب پذيري جامعه روستايي نقش مؤثري داشته باشند. هدف اين پژوهش سنجش آگاهي زنان روستايي از مؤلفه هاي مديريت بحران بلاياي طبيعي در روستاهاي شهرستان دامغان مي باشد. روش: اين تحقيق توصيفي -تحليلي و از شيوه مطالعه اسنادي و پيمايشي با به كارگيري پرسشنامه، براي پاسخگويي به پرسش تحقيق در شهرستان دامغان استفاده شده است. جامعه آماري تحقيق 6 دهستان شهرستان دامغان انتخاب شده است كه جامعه نمونه 370 نفر از زنان روستايي دهستان هاي مذكور تعيين شده است. به منظور تجزيه وتحليل، از آزمون T تك نمونه اي براي مشخص كردن سهم ميانگين برخورداري از آگاهي در هر يك از مؤلفه هاي مديريت بحران در سه دوره پيش از بحران، حين بحران و پس از بحران پردازش گرديد. سپس براي اولويت بندي سطح آگاهي زنان روستايي از مؤلفه هاي مديريت بحران بلاياي طبيعي از روش آنتروپي به منظور وزن دهي به معيارها و از مدل تصميم گيري چندشاخصه تاپسيس (TOPSIS) براي اولويت بندي سطح آگاهي مديريت بحران در روستاهاي شهرستان دامغان استفاده شد. يافته ها: براساس شاخص هاي آگاهي مديريت بحران بلاياي طبيعي در ابعاد سه گانه چرخه مديريت بحران (پيش از بحران، حين بحران و پس از بحران)، وضع موجود سطح آگاهي زنان روستايي دهستان هاي تويه دروار و رودبار بهتر از ساير دهستان ها است. و همچنين زنان روستايي دهستان هاي دامنكوه، حومه، قهاب صرصر و قهاب رستاق به ترتيب در پايين ترين سطح آگاهي مديريت بحران قرار دارند. نتيجه گيري: زنان به عنوان نزديك ترين افراد در خانواده نقش ايفا مي كنند و با افزايش آگاهي زنان از مؤلفه هاي مديريت بحران مي توان در زمان وقوع بلاياي طبيعي از سطح آسيب ها براي خانواده و افراد كاست، و همچنين شرايط مناسب تري براي آمادگي و بازتواني رخدادهاي پس از آن ايجاد نمود.