واكاوي معناي تفسيري آيه تبليغ با تأكيد بر موضوع ولايت با نگاه تطبيقي بر تفاسير نورالثقلين (حويزي) و الدر المنثور (سيوطي)

قرآن به عنوان يكي از منابعي مي باشد كه مورد تاييد هر دو گروه شيعه و اهل سنت است. بحث دربارة معرفي يا عدم معرفي فردي به عنوان جانشين، توسط پيامبر گرامي اسلام (ص) بحث دامنه دارو مفصلي است كه آثار و ثمرات فراواني بر اين معرفي يا اعلام معرفي مترتب مي باشد و زندگي مسلمانان را در همه ابعاد تحت الشعاع قرار داده و باعث رشد و تعالي آن تحت اشراف جانشينان بر حق ميشود يا باعث انحطاط و عقب ماندگي آنان تحت سلطه حاكمان بي مسئوليت خواهد شد؛ از جمله آياتي كه به مساله جانشيني پيامبر اسلام اشاره مي كند آيه 67 سوره مائده مي باشد كه به پيغمبر دستور مي دهد آن مساله مهم را ابلاغ فرمايد، ولي از آنجايي كه در مورد مصداق اين آيه بين فريقين اختلاف نظر وجود دارد. ما در اين مقاله به بررسي ديدگاه اين دو فرقه با محوريت تفسير نورالثقلين عروسي حويزي و درالمنثور سيوطي پرداختيم و به اين سوال پاسخ داديم كه سيوطي و عروسي حويزي مصداق آيه تبليغ را چه كسي مي دانند؟ كه با بررسي هاي انجام شده در منابع روايي تفسيري و كتب مرتبط به اين نتيجه دست پيدا كرديم كه عروسي حويزي در تفسير نورالثقلين مانند ديگر مفسران شيعي اين مأموريت را ابلاغ رسمي ولايت و پيشوايي امام علي (ع) بيان كرده است و اين آيه يكي از ادله نصب امامت به شمار ميآيد. نصوص روايي شيعه بدون هيچ اختلافي در اين باره هم داستان اند. همچنين سيوطي نيز در تفسير درالمنثور يكي از مصاديق آن ماموريت را ولايت امام علي (عليه السلام) نقل مي كند. بنابراين اهل بيت (عليهم السلام) و صحابه در تعيين مورد نزول آيه اتفاق نظر دارند.