تحليل ابعاد داستان هاي قرآن بر اساس اسلوب روايت

اسلوب روايت به شيوه بيان، تدبر و تمهيدي است كه نويسنده در بيان يا نوشتن داستان از آن بهره مي‌جويد. هر داستان بنا به تفاوت نگرشي نويسنده شيوه خاصي را برگزيده و آن را دنبال خواهد كرد. در بررسي داستان‌هاي قرآني، اسلوبي كه به كار رفته به معناي تاليف سخن و اختيار الفاظ است كه اين اسلوب منحصري است كه نه شعري و نه صورت نثري دارد. داستان قرآن در اسلوب روايي خود بهره‌گيري هوشيارانه از عناصر داستان داشته به طوري كه در عين دوري از غلطيدن در اوهام و خيالات داستان‌هاي بشري، حاوي مضامين بلند فطري و طرح داستان و عناصر مهمي چون گفتگو، شخصيت‌پردازي و...، مانايي عصري مضامين قرآن، خلق اسلوب‌هاي جديد داستان‌پردازي، فاصله‌گذاري و پرورش نوعي تخيل هنرمندانه و بالاخره تكرار محتواي داستان در زواياي‌ديد مختلف از اصلي‌ترين جنبه‌هاي روايي قرآن مي‌باشد. بسياري از داستان‌هاي قرآني، شروعش از نقل و در زماني زنده و حاضر و سپس بازگشت داستان به انواعي از داستان كامل در عين حال متداخل از نظر موضوع و درونمايه با طرحي زيبا، در زماني پيچيده و مجددا بازگشت به زمان نقل اوليه با استفاده از همه عناصر داستان‌پردازي از بدايع قرآن مي‌باشد. شگردهاي تربيتي در غالب داستا‌ن‌هاي قرآني، بزرگترين ارمغان ساختارگرايي در حوزه نظريه ادبي به شمار مي آيد. در اين پژوهش با بررسي سه مولفه ايجاز و تفصيل، فواصل و تكرار اين نكته حاصل خواهد شد كه داستان‌هاي قرآني در كنار جنبه هاي تربيتي‌اش، جنبه هاي هنري آن نيز به وجه احسن بازگو شده است.