بررسي انتقادي عرفان پائولو كوئيلو با نگاهي به نهج البلاغه

اين مقاله به صورت توصيفي تحليلي و نقادي به بررسي «عرفان پايولو كوييلو» و تطبيق آن با نهج البلاغه پرداخته است. عرفان در اصطلاح راه و روش رسيدن به خداست، در عصر حاضر عصر انفجار عرفان هاست كه از عمر آنها كمتر از دو دهه مي گذرد و در فراروي بشر انواع تفكر كه هر كدام نوعي جذابيت دارد، گسترده شده است. پايولو كوييلو با خلق داستان هاي جذاب مخاطبان زيادي را به خود جذب كرده است. با اين كه در ادبيات مختص به خودش گاهي مباني صحيح و قابل دركي را ارايه داده است، ولي در بين آنها مباحثي كه تعداد آن ها نسبتا زياد است افكاري مانند خداي خطاكار! رسيدن به روياي شخصي، تعريفي اشتباه از عشق و اعتقاد به سحر و جادو را به ذهن مخاطب القا مي كند. و چون ادعاي عرفاني نو و تفكري جديد ندارد و ضوابط خاصي در نظر نگرفته است، فرد بدون اين كه متوجه باشد دستخوش اين القايات مي شود. تاكنون كتاب خاصي در مورد اين عرفان به نگارش در نيامده است و كتاب «جريان شناسي انتقادي عرفان هاي نوظهور» نوشته حميدرضا مظاهري سيف به صورت گذرا و سطحي همه عرفان ها را بررسي كرده و كتاب «كژ راهه» نيز مجموعه اي از مقالات در مورد همه عرفان هاست. بخصوص اين كه كسي مباني فكري پايولو كوييلو را به توجه به نهج البلاغه مورد نقد قرار نداده است. كتاب هاي پايولو كوييلو از طريق اينترنت در دسترس عموم است حتي با ممنوعيت نشر و توزيع اين كتب همچنان براحتي قابل خريد هستند. اين تحقيق سعي بر آن دارد پوچي و بي اساس بودن اين تفكر را به تشنگان حقيقت و معرفت بشناساند.