تأثير رسانه‌ها در شكل‌گيري اصول حروف‌نگاري ديجيتال

حروف نگاري ديجيتال، صورت تكامل يافته ارتباطات كلامي در جوامع هوشمند است؛ ارتباطات كلامي‌اي كه برخاسته از نيازهاي ارتباطي نوين در رسانه‌هاي قرن بيستم ميلادي است. از اين ‌رو، در اين مقاله، با هدف درك اصول حروف نگاري ديجيتال، نخست، اين پرسش به ميان مي‌آيد كه در گذار از عصر چاپ به عصر ديجيتال، چگونه انواع حروف‌نگاري شكل گرفته است. بدين‌ منظور، در آغاز، بُعد انديشه‌شناختي دگرگوني حروف‌نگاري چاپي به حروف‌نگاري پويا ارزيابي مي‌شود. سپس، با تحليل چگونگي سير شكل‌گيري و دگرگوني حروف‌نگاري ديجيتال در رسانه‌هاي ديجيتال، چنين آشكار مي‌شود كه در پي نگره‌هاي جام‌ بلورين، شعر تجسمي و دريافت عين ‌مشاهده، به ترتيب حروف‌نگاري شفاف، بيان‌گرا و تعامل‌گرا شكل گرفت كه نقش مخاطب را، به‌ترتيب از خواننده به بيننده و سپس به كاربر پيش مي‌برد. پرسش دوم، دربارۀ خاستگاه انواع ارتباطات كلامي در اين سه نوع حروف‌نگاري و نقش آن خاستگاه، در گسترش اصول تخصصي حروف‌نگاري ديجيتال است. پس به‌ روش اسنادي، شيوه‌هاي ارتباطات كلامي در رسانه‌هاي چاپي، پويا و ديجيتال از منظر مك‌لوهان و مانويچ تحليل مي‌شود؛ چنانكه در پايان، چهار اصل كاربردپذيري، فرامتني، كرانمندي و تعامل‌گرايي، با تكيه بر مطالعات جويس يي و همچنين با توجه به خاستگاه رسانه‌ها و نقش تعيين‌كنندۀ آن‌ها در شكل‌گيري اصول حروف‌نگاري ديجيتال تشريح و در يك نمودار گرافيكي ارائه مي‌شود. كوتاه بايد گفت، حروف‌نگاري ديجيتال، برآمده از انديشه دريافت عين مشاهده است كه بر اساس نظريۀ مك‌لوهان، عضو مصنوعي جديدي از بدن انسان را امتداد مي‌دهد. اين نوع از حروف‌نگاري، با نيمكرۀ راست مغز درك مي‌شود و با توجه به اينكه نقش مخاطب، در ارتباط با اين حروف‌نگاري از بيننده و شنونده، به كاربر تغيير مي‌كند، يك هنر تعاملي است كه با كمك اين چهار ويژگي، نوعي ارتباط كلامي چندوجهي و همزمان ايجاد مي‌كند؛ ارتباط  كلامي كه در گذشته به واسطه گفتار و نوشتار محدود به ارتباط ديداري و شنيداري بود.