بررسي قدرت گزينه بزرگنمايي در راديوگرافي بايت وينگ ديجيتال در تشخيص پوسيدگي پروگزيمال

مقدمه: يكي از مشكلات دندان‌پزشكان، تشخيص پوسيدگي پروگزيمال است. راديوگرافي بايت‌وينگ، مرسوم‌ترين روش براي تشخيص اين پوسيدگي است. البته از سيستم ديجيتال نيز مي‌توان براي تشخيص اين پوسيدگي استفاده نمود. هدف از اين مطالعه، بررسي اثر بزرگ‌نمايي تصاوير بايت‌وينگ ديجيتال در تشخيص پوسيدگي پروگزيمال بوده است. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي توصيفي، 40 دندان دائمي مولر و پرمولر انساني انتخاب شدند. بر اساس استاندارد طلايي، حفراتي زير سطح تماس پروگزيمال ايجاد گرديد. دندان‌ها مانت شده و راديوگرافي بايت‌وينگ ديجيتال گرفته شد و تصاوير در بزرگ‌نمايي‌هاي 1x، 2x، 3x، 4x و 5x بررسي گرديد. در مورد هر يك از دندان‌ها، تشخيص پوسيدگي طبق روش 5 درجه‌اي رتبه‌بندي شدند. داده‌ها توسط آزمون Cochrane تجزيه و تحليل شد (0/05 α). يافته‌ها: بين حساسيت قطعي و PPV قطعي تشخيص پوسيدگي پروگزيمال در راديوگرافي ديجيتال در گروه با بزرگ‌نمايي‌هاي 1، 2 و 3 با گروه داراي بزرگ‌نماي 4 و 5، تفاوت معني‌دار وجود داشت (0/04 = p value). ولي بين حساسيت احتمالي (0/218 = p value)، NVP قطعي (0/461 = p value) و NVP احتمالي (819/819 = p value)، ويژگي قطعي (0/864 = p value) و ويژگي احتمالي (0/652 = p value) تشخيص پوسيدگي پروگزيمال در بزرگ‌نمايي‌هاي مورد مطالعه، تفاوت معني‌دار وجود نداشت. نتيجه‌گيري: افزايش بزرگ‌نمايي، مي‌تواند باعث افزايش دقت تشخيص پوسيدگي پروگزيمال شود. بزرگ‌نمايي 2 و 3 داراي بالاترين دقت تشخيص هستند ولي با افزايش بيش از حد بزرگ‌نمايي، دقت تشخيص كاهش مي‌يابد.