الگوي ساختاري همبستگي بين انطباق و انسجام خانواده با نگراني تصوير بدن با نقش ميانجيگر كمال گرايي و شفقت خود در ساكنان شهر تهران

مقدمه: زماني كه اعضاي خانواده نسبت به خود و ديگران شفقت نشان مي دهند، نسبت به ظاهر جسماني خود تصوير بدن مثبت و عاري از سرزنش و انتقاد شكل مي دهند. هدف پژوهش حاضر تعيين الگوي ساختاري همبستگي بين انطباق و انسجام خانواده با نگراني تصوير بدن با نقش ميانجيگر كمال گرايي و شفقت خود در ساكنان شهر تهران بود.روش كار: روش پژوهش توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري شامل تمام ساكنان شهر تهران در سال 1399 بود كه از ميان آن ها 654 تن ساكن شهر تهران به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه جمعيت شناختي، مقياس ارزشيابي انطباق و انسجام خانواده (Family Adaptability and Cohesion Evaluation Scale)، سياهه نگراني تصوير بدن (Body Image Concern Inventory)، مقياس كمال‌گرايي چندبعدي (Multidimensional Perfectionism Scale)، مقياس شفقت خود (SelfCompassion Scale) و استفاده شد. روايي ابزارها با استفاده از روايي محتوا به روش كيفي و پايايي به روش همساني دروني با محاسبه ضريب آلفاكرونباخ اندازه گيري شد. براي تحليل داده ها از الگوي معادلات ساختاري و نرم افزارهاي اس پي اس اس 24 و آموس نسخه 24 استفاده شد. يافته ها: ضريب مسير بين انطباق و انسجام خانواده و نگراني تصوير بدن به واسطه كمال‌گرايي (0.01 p، 0.209= beta;) و به واسطه شفقت خود (0.01 p، 0.158= beta;) منفي و در سطح 0.01 معنادار بود. نتيجه گيري: كمال گرايي و شفقت خود همبستگي بين انطباق و انسجام خانواده با نگراني تصوير بدن را به صورت منفي و معنادار ميانجيگري مي‌كنند. لذا پيشنهاد مي شود كارگاه هاي آموزشي جهت آموزش كمال گرايي مثبت و سازگارانه و همين طور شفقت خود براي ساكنان شهر تهران برگزار شود.