تأثير تراكم و آبياري بر عملكرد و شاخص‌هاي رشد گياه سرخارگل (Echinacea purpurea (L.) Monch)

سرخارگل (Echinacea purpurea (L.) Monch ) يكي از مهم‌ترين گياهان دارويي مي باشد كه علي رغم دارا بودن خواص ضدقارچي، ضدويروسي و ضدباكتريايي اطلاعات چنداني از ويژگي هاي آن به‌خصوص نياز آبي و تراكم مطلوب آن در منطقه مشهد در دست نيست. به‌منظور بررسي اثر دور آبياري و تراكم بر خصوصيات رشدي و عملكرد سرخارگل آزمايشي در دو سال زراعي 89-1388 و 90-1389 در مزرعه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي دانشگاه فردوسي در قالب طرح كرت هاي خرد شده در سه تكرار اجرا شد. در كرت هاي اصلي فواصل آبياري (آبياري پس از 50، 100، 150 و 200 ميلي متر تبخير از تشتك تبخير) و در كرت هاي فرعي تراكم بوته با دو سطح (20 و 30 بوته در مترمربع) قرار گرفتند. صفات مورد مطالعه عبارت از شاخص سطح برگ، تجمع ماده خشك، ارتفاع بوته، تعداد شاخه هاي جانبي، تعداد گل در بوته، ميانگين وزن هر گل، تعداد و وزن خشك گل در بوته، تعداد گل در واحد سطح، وزن تر و خشك گل در واحد سطح و وزن خشك ريشه بودند. نتايج آزمايش نشان داد كه تمام صفات مورد بررسي تحت تأثير سطوح آبياري قرار گرفت، به‌طوري‌كه با افزايش سطوح آبياري رشد بوته هاي سرخارگل افزايش يافت. بيشترين عملكرد گل در تراكم 30 بوته در مترمربع و سطح اول آبياري به‌ميزان 308 گرم در مترمربع و كمترين عملكرد گل در تراكم 20 بوته در مترمربع و سطح چهارم آبياري به‌ميزان 87 گرم در مترمربع بود. به نظر مي‌رسد زمان آبياري بين 50 و 100 ميلي متر تبخير از سطح تشتك تبخير و تراكم 30 بوته در مترمربع، مناسب ترين تركيب جهت توليد حداكثر عملكرد گل باشد.