بررسي توزيع رطوبت با روش جديدي از آبياري با سفال (بخارآب- سفال)

با توجه به محدوديت منابع آب در مناطق خشك جهان، استفاده از روش هاي نوين آبياري با راندمان بالا و بدون محدويت استفاده از آبهاي شور و پساب ها، در كشاورزي امري ضروري است. يكي از راه هاي افزايش بهره وري آب در بخش كشاورزي، استفاده از روش آبياري با استفاده از سيستم بخار- سفال است. در اين مطالعه يك روش جديد از آبياري سفالي كه قابليت انتقال رطوبت و مواد مغذي به خاك را داراست معرفي مي گردد. هدف از اين پژوهش مقايسه الگوي توزيع رطوبت در آبياري سفالي با استفاده از آب و بخار آب مي باشد. اين پژوهش در قالب يك طرح آزمايشگاهي با سه بار تكرار انجام گرفت. سيستم مورد نظر براي انجام آزمايش شامل دو عدد پلكسي گلس شفاف به ابعاد يكسان (40×30×130 سانتي متر) مي باشد. لوله هاي سفالي بكار گرفته شده در هركدام از باكس ها داراي ابعاد يكسان بودند (به طول 90 و قطر 5 سانتي متر ). پرليت –كوكوپيت با خصوصيات فيزيكي و شيميايي مشخص به عنوان بستر كشت استفاده شد. اندازه گيري رطوبت حجمي خاك با استفاده از رطوبت سنج مقاومتي آنالوگ صورت پذيرفت. نتايج نشان داد كه توزيع زماني و مكاني رطوبت در نمونه و شاهد به شكل يكنواخت صورت گرفته است اما به ازاي تراوايي يكسان در لوله هاي سفالي در يك بازه زماني برابر، حجم رطوبت انتقالي به خاك توسط سيستم بخار- سفال كمتر از سيستم آب- سفال بوده است. اين در حالي است كه لوله هاي سفالي دراري خاصيت خودتنظيمي بوده و موجب انتقال رطوبت به خاك تا حد ظرفيت زراعي مي گردد كه موجب مي شود نياز آبي گياه در هر دو حالت تامين شود. نتيجه اينكه راندمان استفاده از بخار آب نسبت به آب در لوله هاي سفالي بالاتر است. همچنين بخار به علت عاري بودن از املاح، موجب گرفتگي لوله هاي سفالي نمي گردد و طول عمر لوله ها افزايش مي يابد.