عنوان مقاله :
بازانديشي نقش «حياط» در برنامه‌ريزي توسعه مسكن پايدار از طريق آثار سينمايي (مورد مطالعه: «طهران تهران» و «مهمان مامان» اثر داريوش مهرجويي)
عنوان به زبان ديگر :
Rethinking the Role of the »Yard« in Planning Sustainable Housing Development Through Cinematic Works (Case Study: »Tehran Tehran« and »Mom's Guest« Movies by Dariush Mehrjoui)
پديد آورندگان :
كاظميان، پرنا دانشگاه آزاداسلامي واحدتبريز، تبريز، ايران , پاكدل فرد، محمدرضا دانشگاه آزاداسلامي واحدتبريز - گروه معماري، تبريز، ايران , ستاري ساربانقلي، حسن دانشگاه آزاداسلامي واحدتبريز - گروه معماري، تبريز، ايران , حاجيان پاشاكلايي، فردوس دانشگاه آزاداسلامي واحدتهران مركزي -گروه نمايش، تهران، ايران
كليدواژه :
مسكن , حياط مركزي , خانه سنتي ايراني , توسعه پايدار شهري
چكيده فارسي :
در برنامه‌ريزي توسعه پايدار، توجه به مفهوم مسكن و خانه ضروري است. زيرا مسكن مفهومي فيزيكي است، اما خانه به عنوان مكان زندگي انسان با تمام ابعاد زندگي او در ارتباط و كنش متقابل است و معاني مختلفي را فراتر از مسكن در خود جاي ميدهد. با بهرهگيري از مباحث پديدارشناسي به عنوان روش ادراك ساختارهاي تجربه و آگاهي، مي توان به مطالعات كيفي درباره رابطه انسان و فضاي زندگي پرداخت. هدف اين پژوهش، بررسي تأثير حياط به عنوان يك عنصر كالبدي ثابت، در معنابخشي به مفهوم خانه سنتي ايراني به عنوان الگوي مسكن پايدار و بازنمايي آن در سينماي معاصر است. براي اين منظور، دو فيلم «طهران تهران» و «مهمان مامان» ساخته داريوش مهرجويي كه داستان هايي برگرفته از زندگي زيسته مردم در دوره معاصر هستند، مورد مطالعه قرار گرفتند. با استفاده از روش توصيفي- تحليلي به بررسي، تفسير و استدلال درباره نقش معناساز عناصر حياط براي خانه در روايتهاي سينمايي مذكور پرداخته شده است. نتايج به دست آمده نشان ميدهد كه مفهوم خانه و پيوند وجودي آن با انسان در آثار مهرجويي، تأكيدي بر هويت بخشي متقابل ميان خانه و زندگي انسان است و حياط، مركزي حيات‌بخش در خانه بوده و از عوامل اصلي در پايداري خانه سنتي ايراني است. لذا با توجه به بحران هويت و معنا در زندگي‌هاي معاصر، يكي از راهكارهاي بازيابي آن‌ها توجه به نقش حياط، به عنوان فضاي گمشده مسكن معاصر در برنامهريزي‌هاي توسعه پايدار شهري با استفاده از شيوه‌هاي نوين معماري است.
چكيده لاتين :
In sustainable development planning, it is necessary to
pay attention to the concept of housing and home. Home
as a place for human life is related and connected to all
aspects of her/his life and has different meanings beyond
housing. Using phenomenological topics as a method of
perceiving the structures of experience and
consciousness, qualitative studies on the relationship
between humans and living space can be done. The
purpose of this study is to investigate the effect of the
yard as a fixed physical element in interpreting the
concept of a traditional Iranian house as a model of
sustainable housing and its representation in
contemporary cinema. For this purpose, two films
"Tehran Tehr@n" and "Mom's Guest" made by Dariush
Mehrjoui, which are stories taken from the lives of
people in the contemporary period, were studied. Using
a descriptive-analytical method, the semantic role of
courtyard elements for the house in the above-mentioned
cinematic narratives has been studied, interpreted and
argued. The results show that the concept of home and
its existential connection with human beings in
Mehrjoui's works emphasizes the mutual identification
between home and human life. The central courtyard is
the lifeblood of the house and is one of the main factors
in the stability of the traditional Iranian house.
Therefore, due to the crisis of identity and meaning in
contemporary lives, one of the ways to recover them is
to pay attention to the role of the yard as a lost space of
contemporary housing in sustainable urban development
planning using new architectural methods.
Keywords: Housing, Central Yard, Traditional Iranian
House, Sustainable Urban Development, Dariush
Mehrjoui
عنوان نشريه :
برنامه ريزي توسعه كالبدي
