خرابات در ادب فارسي و زبان شعري عراقي

Kharābāt in Persian Literature and its Manifestation in Iraqi Poetry

واژۀ خرابات در ادبيّات فارسي و به طور اخصّ در ادبيّات عرفاني، از واژه‌هاي پر بسامد و انگشت نماست. به علّت معاني گوناگون و گاه متضادّي كه اين واژۀ هزار رنگ در ادب عرفاني پذيرا گرديده، در متون نظم و نثر فارسي به كرّات از خرابات و خراباتي، سخن به ميان آمده، و به خصوص، متون نظم و نثر عرفاني، سرشار از اين واژۀ متناقض نماست؛ چرا كه هر شاعر و نويسندۀ پارسي زبان، از ظنّ خود يار خرابات شده است. در اين مقاله، معاني مختلف اين واژه در ادب پارسي كاويده شده، و نظر تعدادي از نويسندگان و شاعران پارسي زبان، و به صورت خاصّ، ديدگاه عارف سوخته‌جان، فخرالدّين عراقي در اين زمينه به تفصيل بيان گرديده است.

The word “kharābāt” in Persian literature, and especially in mystical literature, is one of the most frequent words. Due to various and sometimes contradictory meanings of this word which has thousand colors, it has been accepted in mystical literature. In the texts of Persian poetry and prose the word kharābāt and kharābāti (who belongs to kharābāt), and in particular, in the texts of mystical poetry and prose which are full of this contradictory word, because each Persian poets and writers use the word kharābāt in the different meanings. In this article, the different meanings of the word have been explored in Persian literature, and also the point of views of many Persian-speaking writers and poets, and in particular, the point of view of mystic Fakhr-al-Din Iraqi, have been explained in detail in this regard.