تبيين تجارب دستياران پزشكي از تصميم گيري باليني: يك مطالعه كيفي

Exploring the Experiences of Medical Residents from Clinical Decision- Making: A Qualitative Study

مقدمه: تصميم گيري باليني يك جزء اصلي عملكرد باليني است كه پيامد قضاوت باليني صحيح است و اساس كار براي مراقبت از بيمار است. تصميمگيري صحيح بيش از هر عاملي بر كيفيت ارائه خدمات به بيماران تأثير ميگذارد. انفجار دانش پزشكي و لزوم استقلال عملكرد دستياران، تصميمگيري باليني در شرايط دشوار را براي آنان پيچيدهتر نموده است؛ لذا اين مطالعه با هدف تبيين تجارب دستياران پزشكي از تصميمگيري باليني انجام شد. روش‌ها: پژوهش حاضر يك مطالعه كيفي با رويكرد تحليل محتواي قراردادي است. مشاركت‌كنندگان، دستياران پزشكي سال اول تا چهارم شاغل در بيمارستانهاي آموزشي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي تبريز بودند كه براي انتخاب آنان از روش نمونهگيري هدف‌مند با در نظر گرفتن حداكثر تنوع استفاده شد. دادهها از طريق مصاحبههاي نيمه ساختار يافته انفرادي جمعآوري و به طور همزمان تحليل شد. براي مديريت تحليل دادهها از نرم‌افزار MAXQDA-10 استفاده شد. نتايج: تجارب دستياران پزشكي از تصميمگيري باليني، در 3 طبقه اصلي شامل "نارسايي الزامات تصميمگيري باليني"، "الزام به تصميم‌گيريِ مبتني بر شرايط حاكم بر عرصه بالين" و " فقدان حمايت حرفهاي"سازمان‌دهي شد. نتيجه‌گيري: با توجه به اين كه تصميمگيري باليني در ساختاري متشكل از شرايط حاكم بر عرصه بالين، امكانات و تجهيزات موجود و نيز روابط حرفهاي در محيط كاري شكل ميگيرد؛ لذا رفع چالش هاي مرتبط با تصميم‌گيري باليني مستلزم بسترسازي فرهنگي، آموزشي، حرفه‌اي و نيز بهبود روابط ميان فردي است.

Introduction: Clinical decision-making is a key component of clinical practice that affects the quality of providing patient services. The explosion of medical knowledge and the need for autonomy of residents' performance has made clinical decision making more difficult for residents. This study explores the experiences of medical residents from clinical decision making. Methods: A qualitative content analysis approach was adopted. Individual semi-structured interviews with medical residents were done. The participants were the medical residents from the hospitals of Tabriz University of medical sciences. Purposive sampling method with the maximum variation was employed. Data collected by individual semi-structured interviews until data saturation and concurrently analyzed. MAXQDA 10 was used to manage the textual data. Results: Three main categories emerged from the experiences of medical residents including, inadequacy of clinical decision making requirements, decision making based on the prevailing conditions in the clinical setting and lack of supportive professional relations. Conclusion: Given that clinical decision making is formed in a structure consisting of the climate of clinical setting, available facilities and equipment as well as professional relationships in workplace; therefore, elimination of barriers requires improving the cultural, educational, professional settings and interpersonal relationship.