پاندمي كرونا فرصتي براي افزايش مسؤوليت‌ پذيري، ايثار و نوع‌ دوستي: تجربه‌اي از كارورز پزشكي

Coronavirus Pandemic as an Opportunity to Increase Responsibility, Sacrifice, Altruism: An Experience of a Medical Intern

همه‌گيري ويروس كرونا در كشور كه از اسفند ماه سال 1398 شروع شد، مشكلات و معضلات فراواني را براي همه اقشار جامعه به وجود آورد. در اين پاندمي كادر درمان با آگاهي كامل از خطرات جدي پيش رو و با در معرض خطر قرار دادن زندگي و حيات خود براي كمك به جان هم‌نوع از هيچ تلاشي فرو نگذاشتند. همان‌گونه كه از ابتداي راه تحصيل در علوم پزشكي براي آن آماده مي‌شدند، اما چالش‌هاي ناشي از پاندمي براي كارورزان پزشكي به عنوان بخشي از كادر درمان قابل توجه بوده است، زيرا كه در كنار تمام اين خطرات، مقوله آموزش نيز تحت شعاع قرار گرفته بود. نويسنده حاضر كه كارورز پزشكي است در اين دست­نوشته سعي دارد تا بر اساس تجارب عملي خود به چالش‌هايي بپردازد كه تماماً با ضرر و آسيب همراه نبودند بلكه گاهي تجارب مفيد و سازنده به ارمغان آورده‌اند. شايد بتوان گفت بزرگترين چالش براي اينترن‌هاي پزشكي در زمان پاندمي كرونا محروميت از تنوع كيس‌ها و ديدن بيماري‌هاي مختلف در بالين بوده است، آنجا كه نياز است علم تئوري پزشكي بر بالين بيمار جنبه عيني و عملي بيابد. بر همگان آشكار است كه علم پزشكي حاصل تجربه است و تجربه نيز حاصل ارتباط دادن داده‌هاي نظري كتب و منابع مختلف با موارد عيني باليني است. پزشكي كه مريض نبيند پزشك نمي‌شود يا حداقل پزشك خوبي نمي‌شود. در نتيجه لازم است در جهت جبران اين چالش اقدامي صورت گيرد. البته كه آموزش مجازي تا حدودي توانسته به اين چالش كمك كند، اما به صورت كامل جبران نشده است. چالش ديگري كه مطرح مي‌شود جنبه‌هاي رواني ناشي از ابتلا به ويروس بوده است، اهميت اين موضوع به خصوص در اوايل شروع پاندمي پر رنگ‌تر بوده است؛ آنجا كه مشخص نبود بعد از ابتلا آيا مي‌توان جان سالم به در برد يا خير و مواجه با تنش‌هاي زيادي از قبيل: استرس ناشي از عدم كفايت آموزش در دوران كرونا و از دست رفتن فرصت آموزش تمام و كمال، استرس ناشي از آلودگي وسايل در پاويون‌هاي اينترن‌هاي پزشكي به نحوي وسواس گرايانه، استرس ناشي از انتقال عفونت به خانواده‌هاي دانشجويان، استرس ناشي از مشاهده مرگ و مير بالاي بيماران در محيط بيمارستان، استرس ناشي از فقدان همكاران فوت شده به دليل كرونا. البته پاندمي كرونا براي دانشجويان فرصت‌هايي را نيز فراهم آورده است و باعث افزايش مسؤوليت پذيري، ايثار، نوع‌دوستي، خودگذشتگي نيز شده است. اينترن‌هاي جوان كه هزاران اميد و آرزو براي آينده خود داشتند حال در جاده‌اي قرار داشتند كه انتهاي آن مشخص نبود؛ اما روحيه ايثار و نوع‌دوستي كه هدف اول همه تحصيل گران علوم پزشكي است، آن‌ها را در اين راه ثابت قدم نگه داشته است. نويسنده به عنوان كارورز پزشكي بر اين باور است كه كارورزان پزشكي ايثار و نوع‌دوستي را در بحران كرونا تجربه كرده اند و موارد زير نمونه‌هايي از آنچه است كه تجربه شده است: پذيرش سختي حاصل از دوري از خانواده جهت جلوگيري از انتقال به آن‌ها در عوض خدمت به بيماران و هم­نوعان در بيمارستان، نوشتن وصيت‌نامه و گذشتن از زندگي خود در جهت خدمت‌رساني به بيماران مبتلا در بيمارستان، تحمل پوششهاي ضد كرونايي طاقت فرسا در فصول گرم، ادامه خدمت‌رساني و حضور در شيفت‌ها علي‌رغم بيماري خفيف خود و يا در دوره نقاهت با كم‌ترين استراحت، ارائه خدمت در شيفت‌هاي بيش‌تر و با كم‌ترين دوره‌هاي مرخصي و استراحت جهت جبران كمبود نيرو، ارائه خدمت در بيمارستان علي‌رغم ابتلاي برخي از كادر درمان به ساير بيماري‌هاي مزمن پرخطر از لحاظ عوارض كرونا، ارائه خدمت بدون انتظار از حقوق و مزايا مادي، صرفاً جهت انجام وظيفه حرفه‌اي و كمك به هم­نوع. مطالعه تمپسكي (Tempski) و همكاران نيز نشان داد انگيزه اصلي دانشجويان پزشكي از شركت در تيم‌هاي درماني براي كمك‌رساني در پاندمي كوويد 19، نوع‌دوستي بوده است. اين انگيزه مقدم بر تمايل آنها به آموزش بوده است. مسؤوليت‌پذيري، ايثار، نوع‌دوستي، خودگذشتگي شايد در ظاهر فقط چهار عبارت باشند، اما مي‌تواند در عمل منجر به سازندگي كشور شود و شايد بزرگ‌ترين ثمره پاندمي كرونا براي كارورزان پزشكي همين بوده باشد.

no abstract.