ارزيابي عدالت توزيعي پروژه‌هاي توسعه شهري براساس پايداري درآمد (مورد:‌ مناطق 10گانه شهرداري تبريز)

Assessing the Distributive Justice of Urban Development Projects Based on Revenue Sustainability )Case: 10 Districts of Tabriz Municipality)

در اين پژوهش با ارزيابي عدالت توزيعي پروژه‌هاي توسعه شهري براساس پايداري درآمد، مناطق 10گانه كلانشهر تبريز مورد بررسي قرار خواهند گرفت. اين پژوهش از نظر هدف، كاربردي و از نظر روش، توصيفي ـ‌ تحليلي است. براي تجزيه و تحليل موضوع از نرم افزارهاي Excel، Eviews و Arc GIS استفاده شده است. جهت تدوين شاخص‌هاي عملياتي، وضعيت ارقام درآمدي پايدار و ناپايدار شهرداري تبريز از سال 1392 الي 1396، سهم بودجه ـ هزينه‌هاي عمراني به تفكيك مناطق ده‌گانه و تعداد پروژه‌هاي عمراني اجراء‌شده در سطح مناطق به تفكيك حوزه مورد مطالعه قرار گرفت. مطابق نتايج ضريب خودهمبستگي تغييرات فضايي مبتني بر 3 فاكتور ارقام درآمدي ناپايدار، تعداد پروژه‌هاي عمراني و ميزان هزينه‌كرد عمراني در سطح مناطق 10گانه نشان مي‌دهد كه تغييرات درآمدي ناشي از رشد درآمدهاي ناپايدار در بخش‌هاي عوارض بر پروانه هاي ساختماني، عوارض بر مازاد تراكم، جريمه كميسيون ماده صد، درآمد حاصل از تغييرهاي كاربري ها و فروش اموال غيرمنقول در سطح يك منطقه، به ديگر مناطق تبريز نيز سرايت كرده است. در بين متغيرهاي پايداري درآمد، عوارض فروش بر كالا، عوارض وصولي متمركز و وجوه سپرده هاي شهرداري به عنوان مهم‌ترين عوامل مؤثر بر وجود عدالت توزيعي مناطق شهرداري شناخته شده‌اند. متغير هزينه‌كرد عمراني و تعداد پروژه‌هاي اجرايي به عنوان متغيرهاي كنترل، داراي اثر منفي بر رشد نابرابري فضايي يا عدالت توزيعي مناطق بوده است و در سطح بالايي معنادار است؛ به اين معني كه مناطق با هزينه‌كرد عمراني بيشتر و تعداد طرح‌هاي اجرا شده بيشتر، رشد نابرابري كمتري داشته‌اند. مطابق نتايج، ميزان بودجه، اثر منفي و معنادار بر رشد درآمدهاي ناپايدار داشته است. به اين معني كه مناطق با بودجه دريافتي بالاتر، جذب كمتري از راه‌هاي درآمد ناپايدار داشته‌اند. همچنين شاخص تعداد پروژه‌هاي كالبدي ـ زيرساختي در دوره مورد بررسي (1392 ـ 1396) (128 مورد از مجموع 319 مورد)، در مدل رويكرد عدالت توزيعي اثر مثبت و معنادار دارد.

In this study, using distributive justice of urban development projects in case of income stability, 10 areas of Tabriz metropolis were studied. This research is applied in terms of purpose and descriptive-analytical in terms of method. Excel, Eviews and Arc GIS software were used to analyze the issue. From 1392 to 1396, the economic situation predicted, the beginning of the situation of stable and unstable revenue figures of the municipality, the share of budget-construction operations by rural areas and the number of construction projects implemented at the level of segregation were studied. According to the results, the coefficient of self-play causes spatial vulnerability to 3 factors: unstable income figures, the number of construction projects and the rate of increase in construction efficiency at the level of 10 shows that if it causes severe entry, it will increase in unstable areas The Article 100 Commission, the income from the change of uses and the sale of real estate in one area, has spread to other areas of Tabriz. Among the variables of income stability, sale of cheap goods in the market, collection fees and centralized municipal funds are the most important factors affecting the existence of distributive justice by the municipality. The cost of the construction variable and the number of executive projects as control variables have a negative effect on the growth of spatial inequality or distributive justice that exists and is significant at a high level; This means that areas with more development and more projects implemented have less inequality growth. Accordingly, the amount of budget, the negative and significant effect on economic growth has caused instability. This means that as regions increase in budget, they have less absorption through volatile returns. Also, the number of physical-infrastructure projects in the study period (2013-2017) (128 out of 319 cases) has a positive and significant effect on the model of distributive justice approach.