كاركرد عشق و محبت در انگيزش اخلاقي

The function of love and affection in Ethical Motivation

محبت و عشق ورزي، از مهم ترين گريش هاي اصيل در وجود آدمي است كه مي تواند عالي ترين منيع انگيزش براي رفتارهاي اخلاقي باشد. اين پزوهش به روش توصيفي- تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه اي به اين نتايج دست يافته است كه هرچند خوددوستي ميلي تاثيرگذار در صدور افعال است، اما مانعي بر سر راه انجام اعمال از روي عشق ورزي نيست و تا عملي برخاسته از ميل اصيل خيرخواهانه نباشد از حد نصاب ارزش اخلاقي برخوردار نمي گردد. خيرخواهي و عشق ورزي ميلي فطري و اصيل در همه انسان ها قرار دارد كه مي تواند مستقلا سرچشمه رفتارهاي اخلاقي گردد. در اين صورت است كه مي توان از عشق ناب به فضايل اخلاقي و محبت معنوي به عنوان عالي ترين عامل انگيزه بخشي در رفتارهاي اخلاقي سخن گفت. رفتار بر مبناي اخلاق فاضله و محبت ورزي، تلازم با انقياد الهي دارد و موجب تقرب وجودي به خداوند مي گردد. اين معنا مي تواند در پرتو بينش الهي تقويت شود و به سطحي از آگاهي برسد كه تنها رضوان الهي منشا انگيزش در عملكردهاي اخلاقي گردد.

Love and affection are among the most important genuine desires in human beings that can be the highest Source to motivation for moral behaviors. This research has reached the conclusion through descriptive-analytical method and using library sources that although egoism is an effective desire in issuing actions, but it is not an obstacle to doing deeds out of love and to an action arising from genuine benevolent desire. Otherwise, it does not have the quorum of moral value. Benevolence and love are innate and genuine in all human beings, which can be the independent source of moral behavior. In this way, we can speak of pure love for moral virtues and spiritual love as the highest motivating factor in moral behaviors. Behavior based on the morality of utopia and love is related to divine submission and causes existential closeness to God. This meaning can be strengthened in the light of divine