تحليل و نقد مباني رويكرد «آموزش دربارۀ دين» در مقابل «آموزش دين» با تأكيد بر مدل تربيت ديني ملاصدرا

شروع قرن بيستم در بسياري از نظام‌هاي تربيتي اروپا و آمريكا «آموزش دربارۀ دين» به‌عنوان مدلي مطلوب در تربيت ديني، جايگزين رويكرد «آموزش دين» شد و بسياري از سيستم‌هاي آموزشي از آن دفاع كردند. با گسترش ارتباطات بين جوامع و شكل‌گيري تفكر جهاني شدن، اين الگو به‌عنوان نسخه‌اي واحد از طريق اسناد آموزشي بين‌المللي براي ديگر نظام‌هاي تربيتي، از جمله كشور ما  نيز تجويز شد. اين پژوهش درصدد است با روش تحليلي، انتقادي و استنتاجي به تحليل و ارزيابي مباني فلسفي اين ديدگاه با تكيه بر نظرات ملاصدرا بپردازد. بر همين اساس به تحليل سه مبناي اساسي اين رويكرد يعني انسان‌گرايي افراطي، كثرت‌گرايي ديني و بي‌معنايي و اثبات‌ناپذيري گزاره‌هاي ديني پرداخته شد و بر اساس مباني فلسفي ملاصدرا نقد گرديد. نتايج حاصل از اين پژوهش، مؤيد اين است كه رويكرد «آموزش دربارۀ دين» هم به لحاظ مبنايي مخدوش است و نمي‌تواند الگويي مناسب براي رفع نياز بشريت به معنويت فراهم كند و هم تجويز آن براي نظام تربيتي ايران كه بر مبناي دين اسلام و بنيان فلسفي محكمي نظير فلسفۀ اسلامي استوار است، امري نامعقول و غير قابل اجراست.