رابطه درگيري تحصيلي و خودگرداني تحصيلي با مهارت هاي حل مسأله دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر رامهرمز

فاقد عنوان لاتين

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه درگيري تحصيلي و خودگرداني تحصيلي با مهارت هاي حل مسأله دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر رامهرمز بود. طرح پژوهش در اين تحقيق، توصيفي از نوع همبستگي كانني بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر رامهرمز در سال تحصيلي 98-97 به تعداد 1358 نفر بودند، كه با روش نمونه گيري خوشه اي چندمرحله اي 210 نفر دانش آموز دختر انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسش نامه هاي درگيري تحصيلي ريو و تيسنگ (2013)، خودگرداني تحصيلي ريان و كانل (1989) و مهارت هاي حل مسأله هپنر و پترسون (1982) جمع آوري شدند. جهت تحليل و آزمون فرضيه ها از ضريب همبستگي كانني استفاده شد. يافته ها نشان دادند بين مؤلفه هاي درگيري تحصيلي (درگيري رفتاري، عاطفي، شناختي، عاملي) با مؤلفه هاي مهارت هاي حل مسأله (مهارت اعتماد به خود در حل مسأله، شيوه اجنتاب- نزديكي به مسأله، كنترل شخصي در حل مسأله) دانش آموزان دختر رابطه معنادار بود و بين خودگرداني تحصيلي (سبك تنظيمي، سبك تنظيم درون فكني) با مهارت هاي حل مسأله (اعتماد به خود در حل مسأله، شيوه اجتناب- نزديكي به مسأله و كنترل شخصي) دانش آموزان رابطه منفي معناداري وجود داشت و بين سبك هاي تنظيم همانند سازي شده و دروني با مهارت هاي حل مسأله دانش آموزان رابطه مثبت و معناداري وجود داشت. هم چنين آزمون هاي معني داري ابعاد براي تحليل روابط كانني نشان دادند، بعد اول معني دار و داراي همبستگي كانني بالايي بود. بنابراين قوي ترين رابطه را بعد اول كانني يعني متغير مهارت اعتماد به خود در حل مسأله از متغيرهاي مجموعه اول (وابسته) و درگيري عاطفي از متغيرهاي مجموعه دوم (مستقل) داشت.

فاقد چكيده لاتين