چكيده فارسي :
زمينه و هدف: اختلال بي‌نظمي خلق اخلالگر يكي از اختلالات خلقي است كه به‌تازگي در دوره كودكي و نوجواني مطرح‌شده و شيوع نسبتاً بالايي در ميان اختلالات دوران كودكي دارد. پژوهش حاضر، به‌منظور بررسي نقش سبك‌هاي فرزند پروري و رابطه والد ـ كودك در پيش‌بيني اختلال بي‌نظمي خلق اخلالگر انجام‌شده است.
مواد و روش‌ها: اين پژوهش از نوع توصيفي-همبستگي است. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي دانش‌آموزان پسر 9 تا 12ساله مبتلا به اختلال بي‌نظمي خلق اخلالگر شهر بوشهر در سال 1398-1397 بود. نمونه پژوهش شامل 55 كودك مبتلا به اختلال بي‌نظمي خلق اخلالگر كه به روش نمونه‌گيري هدفمند و 130 كودك عادي همراه با والدين آن‌ها كه به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي تصادفي انتخاب شدند، بود. شركت‌كنندگان با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته خشم و تحريك‌پذيري، پرسشنامه فرزند پروري آلاباما شلتون، فريك و ووتون (1996) و پرسشنامه رابطه والد كودك پيانتا (1992) مورد بررسي قرار گرفتند. داده‌هاي پژوهش با استفاده از روش همبستگي و رگرسيون لجستيك و نرم‌افزار SPSS-24 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند.
يافته‌ها: نتايج رگرسيون لجستيك نشان داد از ميان سبك‌هاي فرزند پروري، ابعاد فرزند پروري مثبت و تنبيه جسماني در تبيين اختلال بي‌نظمي خلق اخلالگر نقش پيش‌بيني دارند (0/01>p). همچنين از زير مقياس هاي رابطه والد ـ كودك، مؤلفه نزديكي، تعارض و رابطه مثبت كلي اختلال بي‌نظمي خلق اخلالگر را به‌طور معني‌داري پيش‌بيني نمود (0/01>p).
نتيجه‌گيري: از اين رو با توجه به يافته‌هاي فوق در يك نتيجه‌گيري كلي ميتوان نتيجه گرفت كه فرزند پروري مثبت، تنبيه جسماني، نزديكي، تعارض و رابطه مثبت كلي مي‌تواند اختلال بي‌نظمي خلق اخلالگر را پيش‌بيني كند و يكي از راه‌هاي كاهش نشانه‌هاي اختلال بي‌نظمي مي‌تواند مداخلات مبتني بر آموزش والدين باشد.
چكيده لاتين :
Aim and Background: The disorder of mood disorders is one of the mood disorders recently introduced in childhood and adolescence and has a relatively high prevalence of childhood disorders. The present study investigated the role of parenting styles and parent-child relationships in predicting disruptive mood dysregulation disorder.
Methods and Materials: This research is of descriptive-correlation type. The statistical population included all boy students aged 9 to 12 years with disruptive mood dysregulation disorder in Bushehr city (Iran) in 2017-2018. The sample consisted of 55 children with disruptive mood dysregulation disorder,selected by purposive sampling method, and 130 normal children with their parents, selected by a random cluster sampling method. Participants were assessed using a researcher-made anger and irritability questionnaire, the Alabama parenting questionnaire (APQ; Shelton, Frick, & Wootton, 1996), and The Pianta Child-Parent Relationship Scale (CPRS; Pianta, 1992). Research data were analyzed using correlation and logistic regression and SPSS-24 software.
Findings: The logistic regression analysis showed that among different parenting styles, positive parenting dimensions and corporal punishment are stronger predictors of disruptive mood dysregulation disorder (p<0.01). Among the sub-scales of the parent-child relationship, conflict and general relationships are significant predictors of disruptive mood dysregulation disorder (p<0.01).
Conclusions: According to the results, it can be concluded that positive parenting, corporal punishment, intimacy, conflict, and a generally positive relationship can predict disordered mood disorder, and one of the ways to reduce the disorder’s symptoms can be interventions. Be based on parental education.
