بررسي كارايي اقتصاد-انرژي-محيط زيست(3E) در صنايع ايران

The study of economy-energy-environment (3 E) efficiency in Iranian industries

از مقدار انرژي ورودي به هر سيستمي، بخشي به عنوان پسماند به محيط برگردانده مي شود. به همين دليل براي پايدار بودن فرآيندها، تمركز بر ساز و كاري كه ورودي(هاي) سيستم را به خروجي(ها) نسبت مي دهد، اهميت دارد. در تعريف توسعه پايدار اين سازوكار، اقتصاد است. سوال تحقيق حاضر اين است كه روند تغييرات كارايي مصرف انرژي و محيطزيست در صنايع اقتصاد ايران چگونه است؟ ضرورت پاسخ به اين سوال، اخذ نتايجي است كه بتواند راهنماي سياستگذاري و ارايه توصيه هاي سياستي باشد. براي اين منظور، اطلاعات مصرف انواع مختلف حامل هاي انرژي و پسماندهاي توليد (به تفكيك انواع آلودگي) به همراه ارزش ستانده، براي23 صنعت (كدهاي آيسيك دو رقمي) طي دوره 1388 تا 1395 مورد استفاده واقع خواهد شد. اين اطلاعات، براي محاسبه شاخص بهره وري مالم كوئيست (MI) به كار گرفته شد. نتيجه محسابات شاخص MI نشان داد كه بهبود كارايي كل در سال هاي اخير كاهش يافته است. اگر هم معدود بهبودي رخ داده است به دليل تغييرات ساختاري صنايع بوده است و نه به خاطر افزايش كارايي فني آن ها. با اين حال، صنعت نساجي مثال خوبي است كه در آن بهبود كارايي كل ناشي از پيشرفت كارايي فني رخ داده است. همچنين از شش صنعت مهم، دو صنعت بزرگ ("مواد غذايي" و "فلزات اساسي") تقريبا هيچ بهبود كلي از هيچ نوعي نداشته اند. بنابراين، توصيه مي شود كه تمركز سياستگذاران بر بهبود كارايي دو صنعت اخير باشد. همچنين پيشنهاد مي گردد كه تمركز سياستگذاران از بهبودهاي فني به تغييرات ساختاري معطوف باشد.

فاقد چكيده لاتين