نقش ميانجي گري مكانيسم هاي دفاعي در پيش بيني استرس ادراك شده براساس سبك هاي دلبستگي بيماران مبتلا به كوويد -19

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي مكانيسم هاي دفاعي در پيش‌بيني استرس ادراك شده براساس سبك هاي دلبستگي بيماران مبتلا به كوويد 19 بود. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه‌ آماري شامل تمام افراد شهر تهران كه در سال 1399 به كوويد 19مبتلا شدند، بود كه به صورت اينترنتي پرسشنامه‌ها را تكميل كردند. 300 نفر با روش نمونه‌گيري در دسترس و داوطلبانه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌هاي سبك دلبستگي كولينز و ريدر، استرس ادراك شده‌ كوهن و همكاران و سبك هاي دفاعي اندروز و همكاران بود. تجزيه و تحليل داده‌ها با روش تحليل مسير انجام شد. نتايج نشان داد كه مدل فرضي برازش مناسبي داشت و تاييد شد. همچنين نتايج ضرايب مسير نشان داد كه ضريب مسير از سبك دلبستگي ايمن به مكانيسم دفاعي رشد نيافته و روان آزرده، منفي و معنادار بود. همچنين نتايج ضريب مسير غيرمستقيم نشان داد كه رابطه‌ مكانيسم دفاعي رشدنيافته و استرس ادراك شده با ميانجي‌گري دلبستگي ايمن معنادار بود.  بنابراين سبك دلبستگي ايمن با ميانجي‌گري مكانيسم هاي دفاعي رشدنايافته، ميزان استرس ادراك شده بيماران مبتلا به كوويد 19 را پيش‌بيني كرد.