سياست اشياي جهاني در ايران پساجنگ

اين پژوهش با بررسي هم‌زمان گذار فرهنگي و مادي نشان مي‌دهد چگونه روابط متغير اشيا و زبان، نوع خاصي از سياست را در تهران، در فاصلۀ سال‌هاي ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۶ پديدار مي‌كند. گفتمان ليبرال «پسااسلام‌گرا» ي اصلاحات درخصوص اشياي وارداتي‌ ايجاد شد كه به آن‌ها ارجاع مي‌داد و با آن‌ها بسط مي‌يافت. در مقابل، واژۀ‌ «اسلام‌گرا» ي نسل دوم، حزب‌اللهي‌ها درمورد همان اشياي وارداتي نامتقارني بازسازي شد كه بخش‌هاي مهمي از قشر ضعيف به آن دسترسي نداشتند. بدين‌ترتيب دو گفتمان اصلاح‌طلب و حزب‌اللهي در كنار اشيائي كه به هريك مربوط بود، دو شيوۀ زندگي متمايز ايجاد كردند كه علاوه‌بر ايده‌هاي متفاوت هريك، با اشياي جهاني نامتقارن نيز از يكديگر منفك مي‌شدند. اين فرايند روابط پيشين بين واژه‌ها و مرجع‌هاي مادي، آن‌ها را سست و امكان جايگزيني دال‌ها در سطح بي‌شمار مدلول را با سرعت زيادي فراهم كرد؛ به‌طوري‌كه «فرهنگ شهادت» كه در دهۀ 13۶۰ در ايران رايج بود، به‌سرعت رنگ باخت.