ارزيابي رابطه بين ضايعات پري‌اپيكال با مصرف تنباكو در راديوگرافي پانوراميك

زمينه و هدف: مطالعات اپيدميولوژيك نـشان مي‌دهد كه مصرف دخانيات علاوه بر بروز عوارض قلبي و تنفسي، خطر پريودنتيت را نيز افزايش مي‌دهد. سيگار خطر پوسيدگي دندان را افزايش داده و عاملي مهم در بيماري پريودنتال است. اختلال فوق بيش از نيمي از موارد پريودنتال در انسان را تشكيل مي‌دهد. يافته‌هاي ميداني و كوهورت، استعمال دخانيات را عاملي خطرناك در پريودنتيت اپيكال دانسته، اما هنوز چنين ارتباطي كاملاً قطعي نشده است. بنابراين اين مطالعه در راستاي تعيين ارتباط بين مصرف تنباكو و پريودنتيت اپيكال در روش تصويربرداري پانوراميك در بندرعباس انجام شد.مواد و روش ها: ۱۹۸ تصوير پانوراميك در گروه فاقد و داراي پريودنتيت مطالعه شدند. تصاوير توسط متخصص از نظر تعداد دندان، دندان با درمان ريشه، كيفيت و طول پُركردگي ريشه به صورت مناسب يا نامناسب بررسي شدند. سن، جنس، تعداد دندان‌ها، مصرف سيگار، قليان و جرم دندان مشخص شدند. داده‌ها توسط مربع كاي، تي مستقل و رگرسيون لجستيك آناليز شدند. ملاحظات اخلاقي: با توجه به عدم مداخله درماني و محفوظ بودن مشخصات بيماران (مشاهده‌گر و محقق مشخصات بيمار را مد نظر قرار نداده‌اند) ملاحظات اخلاقي با كد اخلاق IR.HUMS.REC.1399.384 شامل حال اين پژوهش نيست.يافته ها: تنباكو، قليان، تعداد دندان و تعداد دندان با درمان نامناسب در بين گروه‌ها معني‌دار (P 0/01) بود، ولي سيگار، جرم دندان، ريشه درمان‌شده و تعداد آن‌ها و سن متفاوت نبودند. خانم‌ها در گروه پريودنتيت، مصرف تنباكو، قليان و تعداد دندان با درمان نامناسب بيشتري (P 0/05) داشتند. رگرسيون لجستيك نشان داد بر اساس نسبت شانس (Odd Ratio) تعداد دندان با درمان ريشه (7/39)، تعداد دندان با درمان نامناسب (36/8)، قليان (8/1)، تنباكو (6/57)، جرم دندان (3/62)، سيگار (3/59)، دندان با درمان ريشه (1/4) و تعداد دندان (0/98) بالاترين تأثير (P 0/01) را داشتند. سن و جنس بدون تأثير بودند. نتيجه گيري: مصرف قليان در مقايسه با سيگار، بيشترين تأثير منفي را در بافت پري‌اپيكال داشت‌. كاهش تعداد دندان‌ها، افزايش جرم دندان‌ها و دندان‌هاي با درمان ريشه، از عوارض مصرف دخانيات بر بافت پري‌اپيكال بود. پريودنتيت اپيكال با سن و جنس مرتبط نيست.