بررسي اثربخشي برنامۀ آموزش فرزندپروري مبتني بر ميانجيگري شناختي هيجاني بر بهبود تعامل مادر – كودك و افزايش خودكارآمدي مادران

از مجموع متغيرهاي مؤثر بر رشد كودك يك مورد بيشترين توضيح را براي تنوع در فرايند رشد كودكان ارائه مي ‌كند و آن كيفيت تعاملات اوليۀ آنها با افرادي است كه شخصيتي مركزي در زندگي كودك هستند. پژوهش حاضر به ‌منظور بررسي اثربخشي برنامۀ آموزش فرزندپروري مبتني بر ميانجيگري شناختي هيجاني در بهبود رابطۀ مادر كودك و افزايش خودكارآمدي مادران كودكان 3 تا 6 سال شهرستان يزد انجام شده است. اين پژوهش از نوع شبه ‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس ‌آزمون با گروه كنترل است. جامعۀ آماري پژوهش شامل همۀ مادراني بود كه داراي كودك 3 تا 6 سال بدون هرگونه اختلال تشخيص داده شده بودند و در پاييز سال 1397 كودكان خود را به مهدهاي كودك شهرستان يزد سپرده بودند. نمونۀ پژوهش شامل23 مادر داوطلب شركت در پژوهش بود كه به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي(10 نفر) و گروه كنترل(13 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمايشي در شش جلسۀ هفتگي برنامۀ آموزشي فرزندپروري مبتني بر ميانجيگري شناختي هيجاني را دريافت كرد، درحالي‌ كه گروه كنترل آموزشي دريافت نكرد. پيش از شروع و پس از پايان برنامۀ آموزشي، هر دو گروه شركت ‌كننده در پژوهش پرسشنامۀ رابطۀ والد كودك پيانتا(1992) و مقياس خوداثرمندي والدگري دومكا و همكاران(1996) را تكميل كردند. داده‌ ها با روش تحليل كوواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج تحليل نشان داد كه آموزش فرزندپروري مبتني بر ميانجيگري شناختي هيجاني كيفيت رابطۀ مادر كودك را بهبود مي‌ بخشد و موجب كاهش تعارض ميان مادر كودك مي ‌شود و نيز خودكارآمدي مادران را افزايش مي ‌دهد. نتايج پژوهش حاضر اهميت نقش ميانجيگري در پرورش كودك و تعامل ميان مادر و كودك را باز مي ‌نمايد.