عنوان مقاله :
بررسي واژگان حوزة معنايي تفرقه در نهج‌البلاغه
عنوان به زبان ديگر :
فاقد عنوان
پديد آورندگان :
عظيمي، اميراحمد دانشگاه لرستان، ايران , ميرزايي‌الحسيني، محمود دانشگاه لرستان - گروه ادبيات عرب، ايران
كليدواژه :
تفرقه , اختلاف , حوزۀ معنايي , اميرمؤمنان علي(ع) , نهج‌البلاغه
چكيده فارسي :
تفرقه و ستيزه‌جويي يكي از مفاهيم اساسي است كه در نهج‌البلاغه با هنرمندانه‌ترين تعابير تجلي يافته است. اميرمؤمنان علي(ع) در مواقع و حوادث متعددي به جهت حفظ مصالح عالية اسلام، مردم را به همدلي و دوري از تفرقه دعوت كرده، تا مسلمانان نسبت به عوامل تفرقه‌انگيزي كه هم‌گرايي امت اسلامي را تهديد مي‌كند، بصيرت و شناخت پيدا كنند و در جهت غلبه بر اين آفت‌ها تلاش خود را به‌كار گيرند. براين‌اساس نوشتار حاضر سعي بر آن دارد با روش توصيفي ـ تحليلي به استخراج واژگان حوزۀ معنايي تفرقه در نهج‌البلاغه به‌منظور تبيين مفهوم تفرقه بپردازد. يافته‌هاي پژوهش بيانگر آن است كه اميرمؤمنان(ع) براي بيان مفهوم تفرقه از واژه‌هايي همچون «الإفتراق، الإنتشار، الإنقطاع، المُنافرة، الشِقاق و...» به‌كار برده و از آنها براي بيان مصاديقي همچون گسست اجتماعي، عقيدتي و عاطفي استعمال كرده است. همچنين ايشان مؤلفه‌هاي «جهل، فتنه، نفاق، ظلم و...» را در شكل‌گيري تفرقه در ميان افراد و جامعه مؤثر مي‌داند.
چكيده لاتين :
no abstract
