منظر شهري تاريخي و مديريت تغيير: نقدي تحليلي از مدل هاي مديريتي مبتني بر ارزش ها

در حالي كه بسياري از پژوهشگران رويكرد منظر را آينده مديريت ميراث مي دانند، و از رويكرد منظر شهري تاريخي (HUL) به عنوان ابزاري براي درك و مديريت تغيير و نيز تفسيري مجدد از ارزش هاي شهري ياد كرده اند؛ با اين حال، طي يك دهه گذشته ابزارها و شيوه هاي مديريت ميراث در تحقق اهداف رويكرد منظر شهري تاريخي به عنوان رويكردي كل نگر، بين رشته اي، و مبتني بر ارزش ها با محدوديت هايي مواجه بوده اند. اين مقاله سعي دارد به منظور بررسي علل بروز محدوديت ها با نقدي تحليلي به شكاف ميان هدف دروني رويكرد HUL در سطح مفهومي و واقعيت بيروني آن در سطح عملياتي بپردازد. هدف اين است كه مشخص شود آيا ابزارهاي فعلي مديريت تغيير، به ويژه ارزيابي اثرات ميراثي (HIA)، جهت كاربرد در دستورالعمل هاي اجرائي رويكرد HUL از گفتمان مشتركي برخوردارند يا خير. روش شناسي مورد كاربرد با تمركز بر هدف پژوهش، داراي رويكردي كيفي است و به منظور پيش برد فرآيند تحقيق از تحليل گفتمان انتقادي (CDA) با راهبردي استقرائي بهره مي برد. نتايج نشان مي دهد درحالي كه رويكرد HUL در سطح مفهومي به گفتمان ميراثي هترودكس (مرتبط با گروه هاي ذينفع) نزديك مي شود، اما در سطح عملياتي به واسطه ابزارهاي مورد كاربرد از گفتمان ميراثي ارتدكس (مرتبط با دكترين حفاظت و كارشناسان) تبعيت مي كنند. اين امر در تصميم گيري هاي مديريت ميراث شهري منجر به رويه‌اي اقتدارگرا شده است كه با تمركز بر كيفيت ملموس بافت، مستقل از نحوه درك و ارزش گذاري مردم نسبت به ميراث خود، فاصله زيادي را ما بين اهداف و اقدامات صورت گرفته موجب مي شود. اين پژوهش در راستاي تحقق پذيري سياست هاي رويكرد HUL، بكارگيري ابزارهائي با رويكرد انسان محور و مبتني بر زمينه را پيشنهاد مي دهد.