مطالعات موردي موفق در استفاده از پليمر به منظور ازدياد برداشت نفت از ميادين نفتي به‌روش سيلاب‌زني پليمري

در برداشت اوليه هيدروكربن‏ها كه با استفاده از سازوكار‏هاي طبيعي مخزن صورت مي‌گيرد، به دلايل مختلف از جمله كاهش فشار ناشي از توليد، در بهترين حالت كمتر از يك سوم نفت توليد مي‏گردد. همچنين با اتخاذ روش‏هاي ثانويه ازدياد برداشت مانند تزريق آب نيز با وجود كاربرد گسترده، به‌دليل تحرك بالاي آب نسبت به نفت، بخش عظيمي از منابع قابل توليد نخواهد بود. از اين رو جهت تأمين تقاضاي نفت خام كه به‌صورت پيوسته در حال افزايش است، همواره نياز به استفاده از روش‏هاي ثالثيه ازدياد برداشت جهت افزايش ضريب بازيافت پس از شروع توليد وجود دارد. از جمله روش‏هاي كارآمد جهت افزايش ميزان بازدهي در فرآيند جاروب‏زني نفت خام، تزريق (سيلاب‌زني) پليمر است كه به‌عنوان يكي از روش‏هاي شيميايي مؤثر ازدياد برداشت از سال‏ها پيش تا كنون مورد استفاده قرار گرفته است. از آنجا كه مطالعه موردي به‌صورت گسترده، ژرف و جزئي‌نگر به مطالعه يك مورد خاص مي‌پردازد و در نتيجه به محدوده وسيعي از دانش براي تحليل سيستم‌هاي پيچيده دسترسي مي‌يابد، اين اطمينان در پژوهش مطالعه موردي حاصل مي‌شود كه تمام اجزا مورد بررسي قرار گرفته‌اند. از اين رو در اين مقاله پس از بررسي نظام‌مند بسياري از مطالعات موردي موفق ازدياد برداشت توسط عمليات سيلاب‌زني پليمر در ميادين مختلف نفتي جهان، به بررسي عوامل و شرايط تأثير‏گذار در هر يك از مراحل انتخاب پليمر، عمليات تزريق و سپس تأثير آن برروي ميزان افزايش نرخ توليد و همچنين ميزان ضريب بازيافت نفت مخزن پرداخته شده و چالش‌هاي موجود در اين عمليات‌ها به دقت مورد بحث و بررسي قرار گرفته است. نتايج حاصل از تحقيق نشان مي‌دهد افزودن پليمر مناسب به آب در فرآيند سيلاب‌زني و در شرايط مختلف، از پتانسيل بالقوه‏اي براي كاهش ميزان توليد آب و همچنين كاهش ميزان اشباع نفت باقي‌مانده مخازن و در نتيجه افزايش ضريب بازيافت نفت برخوردار است.