بررسي ميزان جذب يك سرفكتانت پليمري برروي سنگ مخزن در شرايط مختلف و مقايسه آن با HPAM

هدر رفتن سرفكتانت و پليمر در طي عمليات تزريق در مخازن به‌عنوان مهم‌ترين مسأله در امكان‌پذير بودن عمليات تزريق مواد شيميايي محسوب مي‌گردد. تزريق هم‌زمان پليمر و سرفكتانت نيز باعث ايجاد برهم‌كنش بين سرفكتانت و پليمر شده و سبب كاهش قابل‌ملاحظه‌اي در عملكرد آن‌ها مي‌گردد. بهترين راه‌حل براي برطرف نمودن اين مشكل استفاده از ماده‌اي جديد به نام سرفكتانت پليمري است كه مي‌تواند يك جايگزين بسيار جذاب براي استفاده هم‌زمان اين دو ماده تلقي گردد. يكي از مشكلات اساسي تزريق مواد شيميايي، جذب اين مواد برروي سنگ مخزن است كه به‌دليل آن كه پژوهش ها محدودي در رابطه با بررسي ميزان جذب سرفكتانت پليمري برروي سنگ مخازن و مقايسه آن با ميزان جذب پليمرهاي معمولي انجام شده است، در اين پژوهش ميزان جذب يك سرفكتانت پليمري و يك پليمر معمولي در دماهاي مختلف برروي نمونه سنگ كربناته مورد بررسي قرار گرفته است. ابتدا پلي‌اكريل‌آميد هيدروليز شده (HPAM) و پلي‌اكريل‌آميد اصلاح شده آبگريز (HMZPAM)، به‌عنوان يك سرفكتانت پليمري، با استفاده از يك گروه آب‌گريز زويتري سنتز گرديد و در ادامه اثر اين دو پليمر در غلظت‌هاي 50 تا mg/L 1000 در دماي 25 تا C° 80، برروي جذب سطحي در سنگ كربناته بررسي شد. نتايج كلي حاصل از اين آزمايش‌ها نشان مي‌دهد كه جذب سطحي HPAM و HMZPAM برروي سنگ مخزني از جنس دولوميت (داراي بار سطحي مثبت)، با افزايش غلظت پليمر، افزايش مي‌يابد. به‌طوركلي مي‌توان گفت كه عامل اصلي در جذب سطحي پليمرها، نيروهاي الكترواستاتيكي مي‌باشند كه به‌دليل آن كه پليمر HMZPAM نسبت به پليمر HPAM، در ساختار خود علاوه بر گروه‌ عاملي منفي COO، گروه عاملي منفي SO3 را نيز دارد، اين گروه‌هاي عاملي منفي، بيشتر جذب بار مثبت سطح سنگ شده كه در نتيجه سبب افزايش ميزان جذب سرفكتانت پليمري HMZPAM نسبت به HPAM مي‌گردند.