اثر مواد نفتي بر ميزان رس قابل پراكنش خود به‌خودي و مكانيكي در خاك‌هاي با بافت مختلف

اين پژوهش با هدف بررسي اثر كاربرد سطوح صفر، 1.5%، 3% و 4.5% نفت خام، نفت سفيد و گازوئيل بر رس قابل پراكنش خود به خودي و مكانيكي در سه خاك با بافت هاي لوم رسي، شن لومي و لوم شني انجام شد. نتايج نشان داد كه درصد رس قابل پراكنش خود به خودي در خاك هاي تيمار شده با نفت سفيد و گازوئيل در مقايسه با نفت خام به طور معني داري به ترتيب در حدود 34% و 44% و رس قابل پراكنش مكانيكي در خاك هاي تيمار شده با نفت سفيد و گازوئيل در مقايسه با نفت خام به طور معني داري و در حدود 200% بيشتر بود. نتايج در انتهاي آزمايش نشان داد به طور كلي ميانگين درصد رس قابل پراكنش خود به خودي در خاك شن لومي نسبت به خاك هاي لوم رسي و لوم شني به طور معني داري به ترتيب در حدود 21% و 57% بيشتر بود، در حالي كه رس قابل پراكنش مكانيكي در خاك شن لومي به طور معني داري حدود 31% كمتر از خاك لوم رسي و حدود 32% بيشتر از خاك لوم شني بود. به طور كلي افزايش سطوح مواد نفتي سبب افزايش درصد رس قابل پراكنش خود به خودي و مكانيكي در سطوح اوليه و كاهش آن ها در سطوح بالاتر شد. نتايج نشان داد سطوح مختلف مواد نفتي اثرات معني داري بر رس قابل پراكنش داشتند. بنابراين نتايج اين پژوهش مي تواند اطلاعات لازم در خصوص اثر مواد نفتي بر ميزان رس قابل پراكنش خاك (به عنوان يكي از معيارهاي استحكام و انسجام خاك و ساير ويژگي هاي مرتبط با آن) را فراهم كرده و در تصميم گيري هاي لازم براي مديريت و اصلاح خاك هاِ آلوده به نفت و همچنين استفاده از تركيبات نفتي براي حفاظت از خاك در برابر فرسايش مورد استفاده قرار گيرد.