بررسي انتقادي ديدگاه آلوين پلنتينگا درباب آموزه بساطت الهي،

A critical review of Alvin Plantinga's view of the doctrine of divine simplicity,

بساطت الهي در معناي اين‌هماني ذات و صفاتِ خداوند از مهمترين آموزه‌هاي خداباوري كلاسيك است. بر مبناي خداباوري كلاسيك از آنجا كه هرگونه تركيب نشان از وابستگي كل به اجزا دارد و خدا بي‌نياز محض است، پس هيچ‌گونه تركيبي در خداوند راه ندارد. اتكاي اين آموزه بر مباحث متافيزيكي مانند «شيء» و «ويژگي» منجر به برخي انتقادات از سوي بعضي از فيلسوفان تحليلي معاصر شده است.در نگاهِ انتقادي آلوين پلنتينگا، عينيت ذات و صفت، همچنين اين‌هماني صفات با يكديگر، با تكيه بر مباني متافيزيكِ تحليلي به اين مي‌انجامد كه اولاً خدا فقط يك صفت داشته باشد و آن صفت چيزي نيست جز «خودش» و ثانيا پذيرش چنين عينيتي، صفت(و يا ويژگي) بودنِ خداوند را در پي خواهد داشت. مبتني بر اين ديدگاه ويژگي ها، هويت انتزاعي دارند و تمامي هويات انتزاعي هم از نظر علّي بي اثرند. در نتيجه، پذيرش اين مباني منجر به ناسازگاري آموزۀ بساطت با ديگر صفات خداوند همچون قيّوميت او مي‌شود. در نهايت يا مي‌بايد به آموزۀ بساطت به ديده شك نگريست و يا از مباني متافيزيكي ديگري براي توضيح رابطه ذات و صفات الهي دفاع كرد. مقاله حاضر كوششي است براي توضيح اين ناسازگاري و نشان مي‌دهد با پذيرش ويژگي بي‌حدي ذات در الاهيات كلاسيك، تبيين متافيزيكي رابطه ذات و صفات در خداوند، الگوي ديگري غير از متافيزيك مقبول پلنتينگا مي‌طلبد. ديگر آنكه با وجود عينيت ذات با برخي ويژگي‌ها مانند ويژگي «وحدت» و ويژگي «اين‌همان بودن» تبيين آنها با الگوي رابطه مصداق‌يافتگي خلاف شهود و مستلزم تسلسل است.

Doctrine of divine simplicity in the sense of the oneness of the essence and attributes of God is one of the most important teachings of classical theism.Accordingly, since any combination shows the dependence on the components and God is purely needless, then no combination in God. The reliance of doctrine on metaphysical topics such as "object" and "property" has led to some criticisms by some analytical philosophers. In Alvin Plantinga’s critical view, if essence and attribute are identical, as well as the similarity of attributes with each other, leads to firstly God has only one attribute and that attribute is nothing but "himself" and secondly the acceptance of such sameness, It will imply that God is an attribute (or a property). Based on this view, properties have an abstract entity and all abstract entities are causally ineffective. As a result, these principles lead to the incompatibility of the doctrine with other attributes like aseity. Finally, one must either doubt the doctrine or defend other metaphysical foundations to explain the relation between essence and attributes. The present article is an attempt to explain this inconsistency and shows that by accepting the infinite nature of essence in classical theology, the metaphysical explanation of the relation between essence and attributes in God requires a model other than Plantinga's metaphysics. Another result is that despite the essence is identical with some properties such as "unity" and "to be identical", explaining them with the pattern of the exemplifying relation is contrary to intuition and entails infinite regress.