بررسي تطبيقي هستي هستنده‌ها در انديشه پديدارشناسي هايدگر با وجود لابشرط مقسمي در نظام معرفتي عرفان اسلامي

No Title

در بين علوم شرقي، تنها علمي كه موضوع آن از هر تقيدي رهاست و درباره هستي طلق بحث مي‌كند، علم عرفان است. موضوع علم عرفان، وجود لابشرط مقسمي است كه حتي از قيد اطلاق نيز مطلق است. مراد از وجود لابشرط مقسمي، همان هويت غيبية ذاتيه حق‌تعالي است كه در علم عرفان در مورد آن و شئونات وي بحث مي‌شود. شايد كسي گمان كند كه موضوع علم فلسفه نيز از هر قيد وجودي رهاست؛ ازاين‌رو مي‌تواند عدل علم عرفان واقع شود و حال آنكه اين تصور ناصحيحي است؛ زيرا در الهيات بالمعني الاعم فلسفه، درباره وجود لابشرط قسمي و در الهيات بالمعني الاخص در خصوص وجود بشرط لا بحث مي‌شود كه هر دو نسبت به وجود لابشرط مقسمي ضيق وجودي دارند. در ميان علوم غربي نيز تنها كسي كه توانست در ديدگاه پديدارشناسي خود در جهت برون‌رفت از بحران مدرنيته از حصر قيود هستنده‌ها آزاد گردد و موضوع علم خود را هستي صرف قرار دهد مارتين هايدگر است. اين مقاله در مقام تطبيق اين دو رويكرد با يكديگر است كه در هر دو مكتب ذهاب به هستي طلق شده است، علي‌رغم اينكه نگارندگان اذعان دارند كه هستي هستنده‌ها در ديدگاه معرفت‌شناسي هايدگر اين‌هماني با وجود لابشرط مقسمي در نظام هستي‌شناسي عرفان ندارد. البته اين تمايز لطمه‌اي به بحث ما وارد نمي‌كند؛ زيرا هدف تطبيق فقط تأكيد بر همساني‌ها نيست، بلكه برجسته كردن اختلاف‌ها نيز حائز اهميت است.