تحليل فلسفي- عرفاني فضامندي در شعر و نگارگري

Philosophical-mystical analysis of space in poetry and painting

نظريه‌هاي شعرشناختي در دوران معاصر و در پيوند با آن‌ها شعر معاصر، متأثر از زبان‌شناسي ساختاري يا زبان به‌مثابه موضوعِ علم است. رويكردي به زبان ‌كه بنيان ­اش را در نظرياتِ فردينان دوسوسور بايد جُست. او زبان را در چرخه‌اي از دال‌هاي آوايي و مدلول‌هايي كه در تصور ذهني، محدود مي‌مانند تعريف كرد و سرآغاز فضاي يكسان‌ساز بوطيقاي فرماليستي و انتزاعي قرن بيستم شد. پژوهش حاضر به روش توصيفي و تحليلي و با تكيه بر داده­ هاي منابع كتابخانه ­اي انجام شده است. اين رويكردِ به زبان و نظريه‌ي ادبي، نسبتي ماهوي با سوبژكتيويسم دكارتي دارد كه مبتني بر تفكيك ذهن از عين است و در مقابلِ بداهتِ در-جهان-بودن انسان و هستي شناسيِ زبان نزدِ هايدگر، و همچنين تقاطع انسان و جهان در پديدارشناسي تن بنياد مرلوپونتي قرار مي‌گيرد. نزدِ هايدگر تنها آنجا كه زبان هست، جهان هست و ما همواره خود را در فضايي كه زبان مي‌گشايد بازمي‌يابيم و به نظر مي‌رسد همين فضاي پديداري­ ست كه مي‌تواند در-جهان-بودن انسان از يك‌سو و در-زبان-بودن انسان از سويِ ديگر را، به هم پيوند دهد؛ زيرا زبان و جهان توأمان به ما عرضه مي‌شوند و شيوه‌ي هستيِ هر دو فضامند است. بنابراين فضا و تلقي زبان‌ همچون فضا در مقابل تلقي زبان‌ همچون فرم، منشأ شعر و بوطيقاي فضاست، نظريه­­اي كه در آن شعر را نه با رويكردي زيبايي‌شناختي با فرم و محتوا، بلكه با آشكارگيِ آن نسبت به جهان از يك‌سو و تن يافتگي آن نسبت به انسان از سوي ديگر، بايد سنجيد. فضامندي در نگارگري نيز مورد توجه هنرمندان قرار گرفته است. اهداف پژوهش: بررسي فضامندي در شعر از ديدگاه فلسفي و عرفاني. برسي فضامندي در نگارگري از ديگاه فلسفي و عرفاني. سؤالات پژوهش: از ديدگاه فلسفي و عرفاني چه عواملي در ايجاد فضامندي در شعر تأثير دارند؟ از ديدگاه فلسفي و عرفاني فضامندي در نگارگري چگونه ايجاد مي­شود؟

Poetic theories in contemporary times and in connection with them, contemporary poetry is influenced by structural linguistics or language as the subject of science. An approach to language that must be based on the theories of Ferdinand de Saussure. He defined language in a cycle of phonetic signals and meanings that remain limited in the mental imagination, and marked the beginning of the unifying space of twentieth-century formalist and abstract rhetoric. This approach to language and literary theory has an essential relation to Cartesian subjectivism, which is based on the separation of the mind from the object, in contrast to Heidegger's improvisation of man-in-the-world and the ontology of language, as well as the intersection of man and world in Merleau-Ponty's body phenomenology. Placed. For Heidegger, only where there is language is the world, and we always find ourselves in the space that language opens, and it seems that this is the phenomenal space that can be in the world-being of man on the one hand and in the-language-being of man on the other. To connect; Because language and the world are presented to us simultaneously, and the mode of existence of both is spatial. Thus, space and the perception of language as space, as opposed to the perception language as form, is the origin of poetry and the rhetoric of space, a theory in which poetry is not embodied in an aesthetic approach to form and content, but in its openness to the world. It must be weighed against man,