بازآفريني فرهنگي بافت تاريخي شهري با تأكيد بر سياست‌هاي ملي و محلي دانشگاه‌ها (منطقه 12 كلان‌شهر تهران)

Cultural Re-creation of the Urban Historical Context with an Emphasis on the National and Local Policies of Universities (A Case Study of Tehran Metropolis District 12)

در سال‌هاي اخير ارتباط دانشگاه و شهر به‌طور فزاينده‌اي تبديل به يك موضوع فراگير شده است. از جمله حوزه­هاي مؤثر دانشگاه، نقش‌آفريني آن در ارتقاء كيفيت فرهنگي بافت تاريخي شهرهاست. براي اين منظور در اين پژوهش به بررسي نقش دانشگاه در بازآفريني فرهنگي بافت تاريخي كلان‌شهر تهران پرداخته‌شده است. هدف از اين پژوهش شناسايي معيارهاي عملكردي دانشگاه­ها در بازآفريني فرهنگي بافت تاريخي است. روش پژوهش كاربردي و توصيفي-تحليلي است. محدوده پژوهش بافت تاريخي شهر تهران منطبق بر منطقه 12 شهرداري تهران است. جامعه آماري پژوهش، متخصصان و هيأت ‌علمي رشته­ هاي برنامه­ ريزي شهري، شهرسازي و معماري است. حجم نمونه 35 نفر بوده و اين تعداد بر مبناي اشباع نظر نخبگان انتخاب شده است. روش جمع­آوري داده­ها به صورت مشاهده، مصاحبه نيمه ­ساختار يافته و پرسشنامه بوده است. روش تجزيه‌وتحليل داده­ها با استفاده از آزمون T-Test و روش معادلات ساختاري بوده است. يافته­هاي حاصل نشان مي‌دهد كه دانشگاه­ها با مصاديق مختلفي مي­توانند در بازآفريني فرهنگي نقش مؤثري ايفا كنند. در اين خصوص ضريب مسير بين متغير عملكرد دانشگاه‌ها در بازآفريني فرهنگي به ميزان 0.971 گوياي اين واقعيت است كه سازوكارهاي حاكم بر ساختار دروني دانشگاه­ها در حوزه فرهنگي به‌صورت نمودهاي بازآفريني فرهنگي در بافت قديم قابل پياده كردن است. همچنين سازه تأثير سياست­هاي ملي و محلي بر عملكرد دانشگاه‌ها نشان مي‌دهد كه اين سياست­ها به‌خصوص در حوزه ملي بر عملكرد دانشگاه‌ها تأثير مثبتي داشته و ميزان اين ضريب 0.978 به دست آمد؛ بنابراين مي­توان نتيجه گرفت كه سياست‌هاي ملي بر عملكرد دانشگاه‌ها تأثير گذاشته و اين عملكرد نمودهاي خود را در بازآفريني فرهنگي مي­تواند نشان دهد.

In recent years, the connection between the university and the city has increasingly become a pervasive issue. Among the effective domains of the university is its role in improving the cultural quality of the historical context of cities. For this purpose, in this research, the role of the university in the cultural re-creation of the historical fabric of the Tehran metropolis has been investigated. The purpose of this research is to identify the performance criteria of universities in the cultural reproduction of the historical context. The research method is applied and descriptive-analytical. The research scope of the historical fabric of Tehran corresponds to the 12th district of Tehran Municipality. The statistical population of the research is specialists and faculty of urban planning, urban planning, and architecture. The sample of the study included 35 people and this number was chosen based on the opinion saturation of the elites. The method of data collection was an observation, semi-structured interview, and questionnaire. The method of data analysis was using the T-Test and structural equation method. The findings showed that universities can play an effective role in cultural regeneration with various examples. In this regard, the coefficient of the path between the performance variable of universities in cultural regeneration is 0.971, which indicates the fact that the mechanisms governing the internal structure of universities in the cultural field can be implemented as manifestations of cultural regeneration in the old context. Also, the structure of the effect of national and local policies on the performance of universities shows that these policies, especially in the national field, with a coefficient of 0.978 have a positive effect on the performance of universities. Therefore, it can be concluded that national policies have influenced the performance of universities and this performance can show its manifestations in cultural regeneration.