شاخص هاي تعيين كننده آسيب زبان در كودكان دو زبانه ترك-فارس

مقدمه و اهداف: كودكان دوزبانه گاهي به اشتباه داراي آسيب زباني تشخيص داده مي شوند و گاهي هم آسيب زباني آن ها شناسايي نمي شود كه در هر دو صورت مداخله مناسب انجام نمي شود. اندازه گيري دقيق رشد زباني كودك دوزبانه شامل ارزيابي هر دو زبان وي مي باشد. هدف مطالعه حاضر، شناسايي يك مجموعه از شاخص ها براي تشخيص آسيب زباني دركودكان دوزبانه ترك-فارس 5 تا 7ساله شهر تهران بود.مواد و روش‌ها: در اين مطالعه توصيفي _ تحليلي، نمونه زباني 24 كودك بدون آسيب زباني و 8 كودك با آسيب زباني براساس سنجه هاي زباني ميانگين طول گفته در واحد تي، تعداد كل كلمات، تعداد كلمات متفاوت، تعداد خطاهاي دستوري در واحد تي تحليل شد. كودكان بدون آسيب زباني با روش خوشه اي چند مرحله اي از مهد كودك ها و مدارس انتخاب شدند. كودكان با آسيب زباني توسط آسيب شناس گفتار و زبان دوزبانه با حداقل 3 سال سابقه خدمات به كودكان دوزبانه از كلينيك هاي گفتار درماني به شيوه در دسترس انتخاب شدند. اين كودكان از نظر هوش غيركلامي، سن مواجهه و ميزان مواجهه با زبان فارسي تفاوت معنادار با هم نداشتند. والدين به سؤالاتي در مورد درك شان از مهارت هاي گفتار و زبان كودك شان و تاريخچه خانوادگي مشكلات گفتار و زبان پاسخ دادند. يافته‌ها: تحليل تشخيصي نشان داد 3 شاخص، گروه هاي كودكان را با حساسيت 87/5 درصد شناسايي مي كند: پرسش نامه گزارش والدين، ميانگين طول گفته در واحد تي، تعداد كل كلمات. نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد شاخص هاي گزارش والدين و سنجه هاي زباني در شناسايي آسيب زباني كودكان دوزبانه ترك-فارس مي تواند براي آسيب شناسان گفتار و زبان كاربرد تشخيصي داشته باشد.