تأثير تمرين استقامتي در خشكي، آب و تركيبي بر متغيرهاي منتخب بيومكانيكي در راه رفتن ارادي مردان 60 تا 75 سال

زمينه و هدف: با توجه به اينكه دوره سالمندي، با پتانسيل بروز ناهنجاري‌هاي اسكلتي ـ عضلاني و به تبع آن تغيير در عملكرد بيومكانيكي همراه است، استفاده از برنامه‌هاي تمريني مناسب با رويكرد پيشگيري يا كاهش تبعات منفيِ ناشي از اين تغييرات، در دستور كار متخصصان حوزه بازتواني ورزشي و كاردرمانگر‌ها قرار دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي تأثير تمرين استقامتي خشكي، آب و تركيبي بر متغيرهاي منتخب بيومكانيكي راه رفتن ارادي مردان 75-60 سال بود.مواد و روش‌ها: در اين پژوهش نيمه‌تجربي، شصت مرد 75-60 ساله داوطلبانه شركت كردند و به‌صورت تصادفي در سه گروه بيست نفره، تمرين استقامتي در خشكي، آب و تركيبي قرار گرفتند. هر سه پروتكل تمريني، سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته انجام شد. از آزمون‌هاي آماري تي وابسته براي مقايسه پيش‌‌آزمونپس‌آزمون و تجزيه‌وتحليل كوواريانس براي مقايسه اثر سه نوع تمرين بر متغيرهاي وابسته استفاده شد.يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد انجام تمرين استقامتي در خشكي، آب و تركيبي باعث افزايش معنادار ميزان طول گام نرماليزه، جابه‌جايي مركز جرم بدن در محورهاي قدامي-خلفي و عمودي، دامنه حركتي مفاصل ران، زانو و دورسي فلكشن مچ پا و حداكثر نرماليزه اول Fz (اوج نيروي عمودي عكس‌العمل زمين) هنگام شروع راه رفتن ارادي مي‌شود (0/05 P). همچنين انواع تمرين استقامتي خشكي، آب و تركيبي اثر متفاوتي بر متغير دامنه حركتي پلانتار فلكشن مفصل مچ پا ايجاد كردند (0/05 P) (بين تمرينات خشكي و تركيبي)، اما تفاوت معناداري در ميزان اثرگذاري نوع تمرين استقامتي خشكي، آب و تركيبي بر ساير متغيرهاي كينماتيكي و كينتيكي هنگام راه رفتن ارادي مشاهده نشد (0/05 P).نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد استفاده از تمرينات استقامتي در خشكي، آب و تركيبي مي‌تواند اثر مثبتي بر متغيرهاي منتخب بيومكانيكي سالمندان هنگام راه رفتن داشته باشد، به دليل اثرگذاري بيشتر مي‌توان انجام پروتكل تمرين استقامتي تركيبي را براي بهبود وضعيت تعادل، عملكرد راه رفتن و جابه‌جايي ايمن و مطمئن به سالمندان توصيه كرد. مطالعات آتي براي بررسي هرچه دقيق‌تر تفاوت‌هاي موجود بين انواع روش‌هاي تمرينات استقامتي ضروري است.