بررسي مقايسه‌اي تأثير آموزش راهكارهاي تطابقي به دو روش حل مسئله و ايفاي نقش بر ميزان تاب آوري پرستاران بخش اورژانس مراكز تابعه نيروهاي مسلح شهر كرمانشاه

مقدمه: پرستاران شاغل در بخش‌هاي اورژانس به دليل ماهيت تنش‌زاي شغلي خود، نياز مبرم به يادگيري راهكارهاي تطابقي تاب آوري جهت مواجهه و مقابله با شرايط خاص حرفه‌اي دارند. هدف: اين مطالعه با هدف مقايسه تأثير آموزش راهكارهاي تاب‌آوري به دو روش ايفاي نقش و حل مسئله در پرستاران بخش اورژانس بيمارستان‌هاي نظامي شهر كرمانشاه انجام شد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه نيمه تجربي، مقايسه‌اي و به شكل پيش آزمون و پس آزمون است كه بر روي 62 نفر پرستار داوطلب در سال 98 انجام شده است. نمونه‌ها به صورت در دسترس انتخاب و با تخصيص تصادفي به دو گروه آموزشي حل مسئله و ايفاي نقش تقسيم شدند. براي مداخله، ابتدا پرسش‌نامه دموگرافيك و تاب آوري كونورديويدسون توسط شركت‌كنندگان دو گروه تكميل شد. مداخله طي 8 جلسه يك ساعته در گروه آموزشي حل مسئله و 4 جلسه 2 ساعته در گروه آموزشي ايفاي نقش انجام گرفت. پس از اتمام مداخله، مجدداً پرسشنامه تاب آوري كونورديويدسون تكميل گرديد. تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 23 انجام شد و سطح معناداري كمتر از 0/05 در نظر گرفته شد. يافته‌ها: هر دو گروه قبل از مداخله از نظر ميزان تاب آوري اختلاف معناداري نداشتند (0/091‌P=). مقايسه ميانگين نمرات تاب آوري شركت كنندگان گروه حل مسئله بعد از آموزش (8/588 ±77/225)، نسبت به قبل (9/477 ±73/032) افزايش معني‌داري داشت. در گروه ايفاي نقش نيز، نمرات تاب آوري (13/001 ±72/419)، نسبت به قبل (14/539 ±68/838) به طور معني‌داري افزايش يافت. نتايج آزمون تي مستقل نشان داد كه تفاوت ميانگين نمره پس آزمون بين دو گروه به لحاظ آماري معنادار است (0/021=P) و در گروه آموزشي حل مسئله بيشتر بود. بحث و نتيجه‌گيري: آموزش راهكارهاي تطابقي تاب آوري به دو شيوه حل مسئله و ايفاي نقش مي‌تواند سبب ارتقاء توانايي پرستاران در كنار آمدن با موقعيت‌هاي تنش‌زاي شغلي شود.