بررسي ميزان آمادگي پرستاران نظامي و عوامل مرتبط بر آن در پاسخ به بلاياي طبيعي

مقدمه: آمادگي پرستاران مخصوصاً پرستاران نظامي در پاسخ به بلاياي طبيعي رابطه‌ي مستقيمي با كاهش تلفات در زمان بحران دارد. تعيين عوامل مؤثر بر آن براي برنامه‌ريزي درست از اولويت‌هاي اصلي مديريت بحران مي‌باشد. هدف: مطالعه حاضر با هدف تعيين ميزان آمادگي پرستاران نظامي و عوامل مرتبط بر آن در پاسخ به بلاياي طبيعي در بيمارستان‌ها و مراكز درماني آجا در جنوب غرب ايران در سال 1400 انجام شد. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه توصيفي تحليلي، 305 نفر از كادر پرستاري وابسته به مراكز درماني و بيمارستان‌هاي جنوب غرب ايران به روش تمام شماري وارد مطالعه شدند. جهت جمع‌آوري داده‌ها از فرم اطلاعات دموگرافيك و پرسشنامه آمادگي مقابله با بلايا استفاده شد. داده‌ها با نرم‌افزار آماري SPSS نسخه‌ي 19 و با استفاده از آزمون‌هاي آماري تجزيه و تحليل شدند. سطح معني‌داري كمتر از 0/05 در نظر گرفته شد. يافته‌ها: ميانگين سني پرستاران 5/92 ±31/52 سال و سابقه كار آن‌ها 5/94 ± 10/00 سال بود. اكثر پرستاران مرد (57/4 درصد) و داراي تحصيلات ليسانس (78/7 درصد) و سابقه شركت در مانورهاي مقابله با بلايا (61/3 درصد) بودند. ميانگين دانش پرستاران 3/69 ±11/93، نگرش 11/54 ±67/18، عملكرد 59/5 ±15/45 و نمره كل آمادگي آنان 16/31 ±94/63 بود كه در سطح متوسط مي‌باشد. وضعيت تأهل (0/016=P)، تحصيلات (0/001 P)، وضعيت استخدامي (0/001 P)، جنسيت (0/001 P)، تمايل به شركت در كلاس مقابله با بلايا (0/035=P) و سابقه خدمت در منطقه عملياتي (0/001 P) مهم‌ترين متغيرهاي مؤثر بر افزايش ميزان آمادگي پرستاران بود. بحث و نتيجه‌گيري: ميزان آمادگي پرستاران به عنوان اعضاي اصلي تيم بحران براي كاهش تلفات و مديريت مناسب بحران بايد حفظ و ارتقا يابد. همچنين در برنامه‌ريزي‌ها براي اثربخشي بيشتر لازم است به عوامل تعيين‌كننده‌ي ميزان آمادگي توجه شود.