چكيده فارسي :
اين مطالعه به تحليل و كشف رويكردهاي منظورشناختي در ترجمة گفتمان‌نماهاي توالي اذ و اذا در دو ترجمة فارسي قرآن كريم پرداخته است. از لحاظ نظري، اين مطالعه بر اساس نظريه‌هاي انسجام و معادل‌هاي ترجمه انجام شده است. در تحليل داده‌هاي موازي نيز از يك فهرست گفتمان‌نما استفاده گرديد. يافته‌هاي مطالعه نشان‌داد كه مترجمان اين گفتمان‌نماها را به شكل‌هاي مختلفي ترجمه كرده‌اند. تحليل پيكره‌هاي موازي به زبان فارسي نشان‌داد كه ترجمه اين گفتمان‌نماهاي قرآني به شكلي خلاقانه و بديع با استفاده از گفتمان‌نماهاي چهارگانة توالي، تقابلي، تفصيلي، استنباطي و تركيب آن‌ها انجام شده است. علاوه‌براين، از شكل امري افعال، قيود زمان و حالت، ساختارهاي شرطي و دگرنويسي استفاده شده است. تحليل اين يافته‌ها نشان دهندة رويكردي خلاق، انعطاف‌پذير، و بديع از نظر ساختاري، معنايي، و منظورشناختي در آفرينش گفتمان در ترجمه است. از آنجا كه بعضي از اين معادل‌ها در فرهنگ لغات عربي-فارسي ارائه نشده و در كتب دستور زبان عربي نيز به آن‌ها پرداخته نشده است، پيشنهاد مي‌گردد تا محققان، دانشمندان، مدرسان و تهيه‌كنندگان مطالب درسي در آموزش، فرهنگ نگاري، و تهيه مطالب درسي رويكردي منظورشناختي اتخاذ نموده و رويكردهاي خود در اين حوزه‌ها را بر اساس يافته‌ها در گسترة تحقيقات پيكره‌هاي موازي اصلاح نمايند.
چكيده لاتين :
The aim of present research was the analysis and exploration of two Persian translators’ pragmatic approaches in rendering اذ and اذا- two Quranic temporal discourse markers- comparatively into Persian. The research was supported by Coherence and Translation Spotting Theories and also a DMs inventory was applied in the analysis of the parallel corpora. The results revealed that rendering of these Quranic temporal discourse markers (TDMs) was approached differently by the translators. The analysis of Persian parallel corpora revealed that the translation of these Quranic TDMs was tackled creatively and innovatively by appealing to temporal, contrastive, elaborative, inferential DMs, and their combinations. Moreover, imperative forms, adverbs of time and manner, conditional structures, and paraphrasing were employed. The analysis of the findings reveals creativity, flexibility, and novelty in structural, semantic, and pragmatic approach to discourse construction in translation. Furthermore, as some of these equivalents are not offered in Arabic-Persian dictionaries and are not covered in grammar source books of Arabic language, researchers, scientists, teachers, material developers are recommended to approach teaching, lexicography and material development pragmatically and revise their approaches on the basis of the implications derived from parallel corpora investigations.
