چالش‌هاي كاربست انديشه سنت‌گرا و ضرورت بازانديشي در معماري معاصر ايران

رابطه سنت و تجدد، مبحث پردامنه‌اي است كه در بسياري از رشته‌ها ازجمله هنر معماري به‌عنوان عرصه مهم تجلي هويت فرهنگي، موردتوجه واقع شده است. سنت‌گرايي به‌عنوان يكي از مكاتب فكري سده بيستم كه داعيه احياي سنت و نجات بشر را دارد توانسته است در درك مفاهيم معماري گذشته گام‌هاي مؤثري بردارد؛ اما نتوانسته است استفاده مؤثر از ديدگاه‌هاي سنتي بي‌زمان را در جريان معماري امروز نهادينه كند. مقاله‌ي حاضر درصدد پي‌جويي علل اين امر است و سعي دارد با استفاده از روش توصيفي تحليلي و با مراجعه به مكتوبات سنت‌گرايان و ساير متون مرتبط، نسبت به نتايج عملي و نقش انديشه و گفتمان سنت‌گرايي در معماري امروز شناخت حاصل كند. يافته‌ها حاكي از آن است كه انقطاع تفكر سنتي از زبان كاربردي امروزي، همچنين نوع رويكرد سنت‌گرايان به تاريخ و انسان و عدم توجه به نقد دروني نه‌تنها سبب شده است تا كاربرد مباني سنت‌گرايي در عمل دشوار گردد، بلكه در بروز چالش سنت در معماري معاصر تأثيرگذار بوده است. درنتيجه براي هويت‌جويي از مسير سنت‌گرايي، بازانديشي در تمايزسازي و مرزبندي‌هاي افراطي كه مفاهيم سنت را از متن زندگي خارج ساخته، ضروري مي‌نمايد. در عرصه معماري توجه بيشتر به نگاه ساختاري به‌جاي نگاه‌هاي شكلي يا معناييِ صرف، آگاهي از ديدگاه‌هاي غير سنتي و پرهيز از عمل‌گرايي مفرط مي‌تواند به تحقق معماري اصيل و هويت‌مند ياري رساند