تأثير توانمندسازي براساس مدل گيبسون بر خودكارآمدي و كيفيت زندگي مادران داراي فرزند مبتلا به تالاسمي

زمينه و هدف: كيفيت زندگي و خودكارآمدي پايين از جمله مشكلات مادران كودكان مبتلا به بيماري‌هاي مزمن است. مطالعه حاضر با هدف تعيين تأثير توانمندسازي براساس مدل گيبسون بر خودكارآمدي و كيفيت زندگي مادران كودكان مبتلا به تالاسمي انجام گرفته است. روش بررسي: در اين مطالعه نيمه تجربي، جامعه پژوهش مادران كودكان مبتلا به تالاسمي مراجعه‌كننده به كلينيك بيماري‌هاي خاص شهرهاي رفسنجان و كرمان در سال 1399 بودند. حجم نمونه 25 نفر بود. نمونه‌ها به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه قرار گرفتند. در گروه مداخله، مادران در 5 جلسه آموزشي كه براساس مدل گيبسون طراحي گرديد، شركت نمودند و در گروه كنترل مادران مراقبت‌هاي معمول را دريافت نمودند. ابزار جمع‌آوري اطلاعات پرسشنامه‌هاي خودكارآمدي Zhang و كيفيت زندگي SF36 بود كه قبل از مداخله و 6 هفته بعد از اتمام جلسات تكميل شد. داده ها با استفاده از آزمون‌هاي تي‌مستقل، تي‌زوجي و كاي‌اسكوئر در نرم‌افزار SPSS نسخه 18 تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: قبل از مداخله، ميانگين نمره خودكارآمدي و كيفيت زندگي بين دو گروه تفاوت آماري معناداري نداشت (به ترتيب 0.31=p و 0.47=p). بعد از مداخله، ميانگين نمره خودكارآمدي در گروه مداخله (9.36 ±68.81) به طور معناداري بيش‌تر از گروه كنترل (6.87 ±44.69) بود (00۱/0p )، اما ميانگين نمره كيفيت زندگي بين گروه مداخله (10.08 ±60.64) و گروه كنترل (11.41 ±56.19) بعد از مداخله تفاوت معناداري نداشت (0.19=p). نتيجه‌گيري: براساس نتايج، توانمندسازي براساس مدل گيبسون روش مناسبي جهت افزايش خودكارآمدي مادران كودكان مبتلا به تالاسمي است، اما در زمينه تأثير بر كيفيت زندگي مطالعات بيش‌تري پيشنهاد مي‌شود.