شايستگي فرهنگي و عوامل مرتبط با آن در مراقبان بهداشتي شاغل در مراكز جامع سلامت وابسته به دانشگاه علوم پزشكي تهران

زمينه و هدف: شايستگي فرهنگي يكي از مؤلفه هاي اصلي مراقبت هاي بهداشتي است. بررسي شايستگي فرهنگي به منظور كاهش نابرابري هاي مراقبت هاي بهداشتي و شناسايي پتانسيل هاي بهبود ارايه خدمات بهداشتي بسيار ضروري است. اين مطالعه با هدف تعيين وضعيت شايستگي فرهنگي و عوامل مرتبط با آن در مراقبان بهداشتي شاغل در مراكز جامع سلامت وابسته به دانشگاه علوم پزشكي تهران انجام گرفته است. روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي مقطعي، تعداد 250 نفر از مراقبان بهداشتي دانشگاه علوم پزشكي تهران در سال 1399 به روش نمونه گيري در دسترس، انتخاب شدند. براي گرد آوري اطلاعات از دو ابزار جمعيت‌شناختي و شايستگي فرهنگي براي كاركنان بهداشتي (CCSN) استفاده شد. اطلاعات با استفاده از آزمون هاي آماري توصيفي و استنباطي (آزمون تي و آنووا) در نرم‌افزار SPSS نسخه 16 در سطح معناداري 0.05 تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: ميانگين كل نمره شايستگي فرهنگي در مراقبان بهداشتي 28.41 ±162.66 (دامنه 23133) بود. براساس يافته ها ميانگين نمره شايستگي فرهنگي در همه ابعاد در سطح مطلوب بود. ميانگين نمره شايستگي فرهنگي با متغيرهاي ازدواج درون قومي (0.005 p) و سابقه كاري (0.012=p) ارتباط معنادار آماري داشت. در حالي كه با ساير متغيرهاي جمعيت شناختي اختلاف آماري معناداري مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد سطح شايستگي فرهنگي در مراقبان بهداشتي مورد مطالعه مطلوب مي باشد. اين نتايج ممكن است براي مديران و برنامه ريزان در توسعه و مديريت نيروي انساني و تضمين كيفيت ارايه خدمات بهداشتي نيز مفيد باشد.