تأثير مهارت آموزي مبتني بر واقعيت درماني بر سرمايه روان شناختي و افسردگي در نوجوانان دختر مبتلا به ديابت نوع يك

مقدمه: ديابت، يك بيماري مزمن و متضمن خطر بالاي ناتواني و مرگ است كه علاوه بر عوارض جسمي، برخي مشكلات روانشناختي به ويژه افسردگي و كاهش سرمايه روان شناختي نيز در افراد مبتلا به ديابت شايع است. هدف پژوهش حاضر اثربخشي مهارت آموزي مبتني بر واقعيت درماني بر سرمايه روان شناختي و افسردگي در نوجوانان دختر مبتلا به ديابت نوع يك بود. روش كار: روش پژوهش نيمه تجربي همراه با پيش آزمون-پس آزمون و پيگيري بود. جامعه آماري اين پژوهش را تمامي نوجوانان 14-16 ساله مبتلا به ديابت نوع يك شهر سنندج در سال 1398 بودند. نمونه آماري 30 نوجوان مبتلا به ديابت نوع يك بود كه به روش هدفمند انتخاب و به روش تصادفي (قرعه كشي) در گروه واقعيت درماني (15 نفر) و كنترل (15 نفر) تقسيم شدند. براي جمع آوري داده ها از مقياس سرمايه روان شناختي لوتانز و مقياس افسردگي بك 2 استفاده شد. گروه آزمايش در طي هشت جلسه ي 90 دقيقه اي مهارت آموزي مبتني بر واقعيت درماني را دريافت كرد، اما گروه كنترل هيچ مداخله اي دريافت نكرد. داده ها با استفاده از تحليــل واريانس آميخته در نرم افزار SPSS نسخه 25 تحليــل شــدند. يافته ها: نتايج اثرات درون گروهي نشان داد كه مهارت آموزي مبتني بر واقعيت درماني موجب افزايش سرمايه روان شناختي (268.18= F)؛ و كاهش افسردگي (149.23= F)؛ نوجوانان دختر مبتلا به ديابت نوع شده است (0.05 P). نتاج اثرات بين گروهي نشان داد كه در گروه مداخله ميزان سرمايه روان شناختي در شركت كننده هاي گروه آزمايش نسبت به شركت كننده هاي گروه كنترل افزايش و افسردگي در شركت كننده هاي گروه آزمايش نسبت به شركت كننده هاي گروه كنترل كاهش يافته است (0.05 P).نتيجه گيري: بر اساس نتايج پژوهش حاضر مهارت آموزي مبتني بر واقعيت درماني بر سرمايه روان شناختي و افسردگي مؤثر بوده، لذا توصيه از اين روش به روان شناسان باليني جهت افزايش سلامت روان شناختي بيماران مبتلا به ديابت نوع يك پيشنهاد مي گردد.